شناسایی جنگ افزارهای هسته ای
شِناسایی جنگ‌افزارهای هسته‌ای (nuclear arms verification)
روند بررسی تعداد و انواع سلاح‌های هسته‌ای یک کشور بر طبق محدودیت‌های معیّن شده در مذاکرات. مهم‌ترین راه‌ها و وسایل تحقق این فراگرد عبارت‌اند از ماهواره‌های شناسایی که زیردریایی‌ها یا انبارهای جنگ‌افزار را شناسایی می‌کنند؛ این کار با استفاده از دوربین‌های زاویه‌دار صورت می‌گیرد تا تصاویر سه‌بعدی از تأسیسات هسته‌ای بگیرند، با پویشگر[۱] جاهای استتارشده را مشاهده کنند، و با ابزارهای مادون قرمز بتوانند تا اندازه‌ای داخل ابر و تاریکی را ببینند. مسافت‌سنجی[۲] یا ارسال رادیویی یافته‌های ابزارهای تحقیق؛ رهگیری[۳] شامل شنود یا خواندن پنهانی پیام‌های ارسالی برای کسب اطلاعات دربارۀ عملکرد جنگ‌افزارهای تحت آزمایش؛ بازرسی محل[۴] به کوشش کارشناسانی که از پایگاه‌ها، ایستگاه‌های پرتاب، انبارها، و ایستگاه‌های آزمایش مستقر در کشوری دیگر بازدید می‌کنند؛ ردیابی راداری[۵] از موشک‌های در حال پرواز؛ ردگیری لرزه‌ای[۶]: لرزه‌نگاریِ آزمایش‌های زیرزمینی، به‌همان طریقی که در مورد زمین‌لرزه صورت می‌گیرد. این روش چندان دقیق نیست و برای تکمیل آن به بازرسی محل مورد نظر نیاز است. آزمایش‌های هسته‌ای در جوّ، فضا یا اقیانوس‌ها ممنوع و این ممنوعیت پذیرفته شده است، زیرا چنین آزمایش‌هایی نه فقط برای همه خطرناک است، بلکه فوراً نیز تشخیص داده می‌شود.