اوراتوریو
اوراتوریو (oratorio)
موسیقی‌ای نمایشی بر روی متن‌های مذهبی بدون نمایش اپراگونه که پارتیتور آن برای ارکستر، کر، و تک‌خوان‌ها نوشته شده باشد. ریشه‌های آن را در لائوده اسپیریتوآلی[۱] می‌توان یافت که در قرن ۱۶، اوراتوری (گروه موسیقی محراب) سان فیلیپ نری[۲] آن را در رم اجرا کرد؛ کاوالییری[۳] پیدایش نخستین اوراتوریو به‌معنای واقعی را در قرن ۱۷ صورت داد. این فرم در آثاری همچوناوراتوریوی کریسمس[۴] اثر یوهان سباستیان باخ[۵] و مسیح[۶] اثر هَندل[۷] به‌کمال رسید. این واژه را گاهی به نمایش موسیقایی غیرمذهبی‌ای نیز اطلاق می‌کنند که در آن عمل نمایشی صورت نمی‌گیرد یا بسیار اندک است، مثل اُدیپوس شاه[۸] (۱۹۲۶ـ۱۹۲۷) اثر ایگور استراوینسکی[۹] و قدیس فرانچسکو اهل آسیزی[۱۰] (۱۹۷۵ـ۱۹۸۳) اثر مسیان[۱۱]. در اوراتوریوهای اولیه، اغلب رنگی از نمایشی آیینی و روحانی نیز به‌چشم می‌خورد، و خود باخ با کرال‌های پاسیون قدیس متّی[۱۲] همکاری تماشاگران را وارد کار کرد. در ۱۹۹۳ جاناتان میلر[۱۳]، شیوه‌های ساده‌ای را با جلوه‌ای گویا دوباره وارد اجرایی از پاسیون به روایت سن ماتیو، در لندن کرد.