مروارید
مُروارید (pearl)
رشد جسم غیرطبیعی، گرد، سخت، و برّاقی متشکل از ناکر[۱] (مادر مروارید[۲]). ناکر ماده‌ای گچی است، و بسیاری از نرم‌تنان آن را ترشح می‌کنند، ناکر به‌صورت لایه‌ای نازک داخل صدف و اطراف انگل، دانۀ شن، یا برخی اجسام محرک دیگر رسوب می‌کند. پس از چند سال که جبّه[۳] (لایۀ بافتی بین صدف و بدن) مادر مروارید ترشح کند مروارید تشکیل می‌شود. هرچند مرواریدهای ارزشمند تجاری از صدف‌های خوراکی آب شیرین استحصال می‌شوند، ارزشمند‌ترین مرواریدها از گونه‌های خانوادۀ پتریده[۴] (صدف مرواریدساز[۵]) به‌دست می‌آیند که در سواحل آب‌های گرم نواحی شمالی و غربی استرالیا، سواحل کالیفرنیا[۶]، خلیج فارس، و اقیانوس هند یافت می‌شوند. در ۱۸۹۳، مروارید افریقایی را برای اولین‌بار در ژاپن پرورش دادند. تکۀ کوچک صدف یک کلم[۷] را، با تکۀ کوچک غشای جبّۀ اویستر مرواریدساز دیگری، به‌منظور تحریک ترشح ناکر، داخل اویسترها می‌گذارند و آن‌ها را به‌مدت سه سال در دریا و در قفس نگه می‌دارند. بعد از آن مرواریدها استحصال می‌شود. در ۱۹۹۸، دولت بریتانیا، طبق قانون حیات وحش و حومۀ مصوب ۱۹۸۱، صید نرم‌تن مرواریدساز[۸] آب شیرین را کاملاً ممنوع اعلام کرد. به‌منظور کاهش زمان پرورش اویستر برای تولید مروارید، بیوتکنولوژیست‌های امریکایی پروتئین‌های محرک رشد را به اویسترها تزریق کردند. در ۱۹۹۷، اولین نسل این اویسترها با سرعت دو برابر مرواریدهایی بزرگ‌تر تولید کردند.