مانسفلد، پتر ارنست (۱۵۸۰ـ۱۶۲۶)
مانسْفِلد، پِتِر اِرنْسْت (۱۵۸۰ـ۱۶۲۶)(Mansfeld, Peter Ernst)
نظامیِ آلمانی. از معروف‌ترین ژنرال‌های سال‌های نخستینِ جنگ سی‌ساله[۱] بود و از فردریک پنجم دربرابر خاندان هاپسبورگ[۲] پشتیبانی می‌کرد، اما پس از شکست از والنشتاین[۳] (۱۶۲۵) از منصب خود استعفا کرد و تصمیم گرفت به خدمت ونیزی‌ها درآید. در راه سفر به ونیز درگذشت. نخست در خدمت دوکِ ساووا[۴] با اسپانیایی‌ها جنگید. در ۱۶۱۹ برای کمک به شورشیان بوهمی اعزام شد و پیلزن[۵] را گرفت و بوکوا[۶] را به خروج از بوهم واداشت؛ سپس بوهمی‌ها را برانگیخت تا فردریک پنجم، برگزینندۀ کاخ‌نشین[۷]، را به شاهی خود برگزینند. مانسفلد، پس از شکستِ فردریک از قوای امپراتوری، در پیلزن و تابور[۸] مقاومت کرد و سپس در ۱۶۲۱ به پالاتینا[۹] (کنت‌نشین) عقب نشست. سال بعد آلزاس[۱۰] را غارت کرد و پس از پیوستن دوباره به فردریک، آن دو بر باواریایی‌ها[۱۱] و هسی‌ها[۱۲] حمله بردند. مانسفلد پس از ورود به بلژیک و اتحاد با دوک برونسویک[۱۳]، اسپانیایی‌ها را در فلوروس[۱۴] شکست داد و وارد وستفالی[۱۵] شد. در ۱۶۲۵ بار دیگر به آلمان رفت، اما از والنشتاین شکست خورد و به براندنبورگ[۱۶] عقب‌نشینی کرد؛ او، که فرزند نامشروع امیری کاتولیک بود، نمونۀ بارز فرماندۀ مزدور و فاسد آن روزگار است.