پروست، پیر (۱۷۵۱ـ۱۸۳۹)

پرِوُسْت، پیِر (۱۷۵۱ـ۱۸۳۹)(Prevost, Pierre)

فیزیک‌دان سوئیسی. نخستین‌بار در ۱۷۹۱ نشان داد همۀ اجسام، صرف‌نظر از میزان گرمی و سردی‌ آن‌ها، از خود تابش گرمایی گسیل می‌کنند. دیدگاه مسلط آن زمان سردی را ناشی از ورود سرما به درون جسم تلقی می‌کرد. مخالفت پروست با این دیدگاه جهش بزرگی برای شناخت مفهوم انرژی بود. پروست در ژنو زاده شد. بسیار به مطالعه و سیروسیاحت مشغول بود. یک‌سال استاد ادبیات دانشگاه ژنو بود سپس برای ترجمۀ نمایش‌نامه‌ای یونانی در پاریس مشغول کار شد. در ۱۷۸۶ به ژنو بازگشت و به فعالیت سیاسی پرداخت. و به‌علاوه در زمینه‌های مغناطیس و گرما کارهای پژوهشی‌اش را ادامه داد. از ۱۷۹۳ تا ۱۸۲۳ استاد فلسفه و فیزیک عمومی دانشگاه ژنو بود. در اواخر عمر، به بررسی فرآیند سالخوردگی در انسان پرداخت. او خود را موضوع مطالعه و مشاهده قرار داد و از همۀ علایم پیشرفت پیری در ذهن و جسم، و آنچه در آینه مشاهده می‌شد، به تفصیل یادداشت برداشت. با آزمایش به این نتیجه رسید که در دمای یکسان، جذب و دفع تابش در اجسامی که بافتِ زبر و رنگ تیره دارند نسبت به اجسام لطیف و دارای رنگ روشن بیشتر است. او گرما را به‌صورت شاره‌ای متشکل از ذرات درنظر گرفت که منجر به عرضۀ نظریۀ پروست دربارۀ تبادل گرما شد. بنا‌به این نظریه اگر چند جسم با دماهای متفاوت در کنار هم قرار بگیرند، از طریق تابش آن‌قدر گرما مبادله می‌کنند تا همه به دمایی یکسان برسند. در صورتی که میزان جذب گرما در این اجسام به اندازۀ گرمایی باشد که از طریق تابش به محیط اطراف دفع می‌کنند، دمای آن‌ها ثابت خواهد ماند.