انار

اَنار (pomegranate)

میوۀ گرد و چرمی درخت انار، با نام علمی Punica granatum، از تیرۀ انار، با رنگ زرد مایل به قرمز. انار درختچه‌ای برگ‌ریز یا درختی کوچک و بومی آسیای جنوب غربی است که به‌فراوانی در نقاط حاره و نیمه‌حاره‌ای کشت می‌شود. طبق شواهد تاریخی، انار بومی ایران بوده و از آن‌جا به دیگر نواحی منتقل شده است. میوۀ انار حاوی تعداد زیادی دانه است که تازۀ آن را می‌خورند یا از آن رب و شراب تهیه می‌کنند. انار در کلیۀ سواحل دریای شمال و حتی در جنگل‌های جلگه‌ای و نیز در نقاط استپی معتدل ایران می‌روید. این درختچه خاردار و دارای گل‌های آتشین زیبایی است. انار کاشته شده واریته‌ای از انار وحشی است. معمولاً بدون خار، و میوه‌اش درشت‌تر است. از دو واریتۀ دیگر آن، با نام‌های انار پاکوتاه و انار پرپر، برای تزیین باغ‌ها استفاده می‌کنند. کلیه قسمت‌های انار دارای خواص دارویی‌اند. گل آن را به‌صورت جوشانده برای درمان اسهال و خون‌ریزی‌های ساده، برگ آن را به‌صورت جوشانده برای رفع امراضی چون ضعف معده، کم‌خونی، میگرن و تهوع، پوست ساقه آن را برای تقویت بدن، و گرد دانۀ آن را برای رفع ترشحات مهبلی به‌کار می‌برند. آب میوۀ آن مدر و مفرح است و برای درمان بیماری‌های مجرای ادراری و تنظیم ترشح صفرا مصرف می‌شود. پوست آن نیز دافع کرم کدوست. در شمال، از پوست میوه برای دباغی پوست و در برخی مناطق برای رنگرزی استفاده می‌کنند.

---