قحطی سیب زمینی
قحطی سیب‌زمینی (potato famine)
(یا: قحطی بزرگ) قحطی در ایرلند از ۱۸۴۵ تا ۱۸۴۹ یا به روایتی تا ۱۸۵۲. به علت از میان رفتن محصول سیب‌زمینی، غذای عمدۀ ایرلندی‌ها، در چهار سال پی‌در‌پی نزدیک به ۱میلیون نفر بر اثر سوء تغذیه و بیماری‌هایی همچون وبا، اسهال خونی، و تیفوس جان خود را از دست دادند و همین تعداد نیز به نقاط دیگر و اکثراً به امریکا مهاجرت کردند. در نتیجه، جمعیت ۸میلیون نفری ایرلند به ۶ میلیون نفر کاهش یافت. پیامدهای ویرانگر این قحطی تا چندین سال ادامه یافت و تأخیر انگلستان در ارسال مواد غذایی به ایرلند خشم و انزجار مردم این سرزمین را برانگیخت. انگلستان که در آن زمان ثروتمند‌ترین کشور جهان بود، برای مقابله با قحطی و کاستن آلام مردم تلاش چندانی به عمل نیاورده بود. اولین پیامد این فاجعه شدت گرفتن احساسات تند ملی‌گرایی در ایرلند بود؛ ملی‌گرایان به این باور رسیدند که «آفت سیب‌زمینی را خداوند فرستاد، اما قحطی را انگلیسی‌ها به‌بار آوردند». سال‌ها بعد در مراسم یادبود قربانیان قحطی بزرگ، که در ۱۹۹۵ برگزار شد، نخست‌وزیر انگلستان از مردم ایرلند عذرخواهی کرد.