ساختمان پیش ساخته
ساختمان پیش‌ساخته (prefabricated building)
در معماری[۱] و ساختمان[۲]، تولید اجزای بزرگ ساختمانی، ازجمله دیوارها، کف‌ها، سقف‌ها، و حتی کل ساختمان در کارخانه، و مونتاژ و نصب آن در محل. این روش برای ساخت خانه و ساختمان‌های دیگر بسیار کاربرد دارد. هدف از به‌‌کارگیری این روش، اجرای عملیات ساخت‌وساز در زمان کوتاه یا انبوه‌سازی در مواردی است که کارگر کافی در دسترس نیست.
تاریخچه. ساختمان‌های پیش‌ساخته جدید هنگامی تولید شدند که با وقوع انقلاب صنعتی، تولید آهن در مقیاس وسیع امکان‌پذیر شد. از ۱۷۵۰، کارخانه‌ها، به‌ویژه کارخانه‌های نساجی، را با اسکلت آهنی می‌ساختند. ساختمان کریستال پالاس[۳]، ساختۀ جوزف پاکستون[۴] (۱۸۵۱)، طی نُه ماه کاملاً به این روش، و از چدن و شیشه ساخته شد. بعدها، باک‌مینستر فولر[۵] برای ساخت گنبدهای ژئودزیک[۶] خود در دهۀ ۱۹۶۰ این روش را تکمیل کرد. طی دهۀ ۱۹۳۰، ژان پرووه[۷] (۱۹۰۱ـ۱۹۸۴) سیستمی متشکل از قطعات دیوار ابداع کرد که برای ساخت خانه‌های سبک‌وزن مناسب بودند. او همچنین طرح «دیوار نما[۸]» و سایر قطعات لازم برای ساختمان‌های پیش‌ساخته را تکمیل کرد. از ۱۹۴۵، پیش‌ساخته‌سازی شکل واقعی خود را پیدا کرد. در این دوران، برای اجرای پروژه‌های انبوه‌سازی مسکن، که با پایان جنگ جهانی دوم آغاز شده بود، کارگر کافی در دسترس نبود. در انگلستان، خانه‌ها و ساختمان‌ها را کاملاً در کارخانه می‌ساختند و سپس به محل موردنظر حمل، و در آن‌جا نصب می‌کردند.