بیمارستان روانی
بیمارستان روانی (psychiatric hospital)
(یا: تیمارستان؛ سابقاً دارالمجانین) محل نگهداری، مراقبت و درمان موقت یا دایم مبتلایان به بیماری‌های حاد یا مزمن روانی ذهنی و عصبی. در اکثر جوامع قدیم بشری بیماران روانی را دیوانه می‌خواندند و مجانین خطرناک را به زنجیر می‌کشیدند و یا در مکان‌های نامناسب و دور از انظار محبوس می‌کردند. بین انواع بیماری‌های روانی جز شدت و ضعف آن تفاوتی نمی‌شناختند. محمد زکریای رازی پزشک ایرانی رابطۀ برخی از بیماری‌های روانی با وضع جسمانی را کشف کرد و در مداوای آنان کوشید. ابن سینا روش معالجۀ بیماران روانی عاطفی و ارتباط ضربان نبض و قلب را با حالات روحی مبتلایان دریافت و از پیشگامان بزرگ روان‌درمانی شد. نخستین محل نگهداری بیماران روانی (تیمارستان، درالمجانین) در قرون میانه توسط پزشکان اسلامی در بغداد تأسیس شد و سپس در فاس، قاهره، حلب نیز به‌وجود آمد. برعکس جهان اسلام، اروپائیان دیوانگان را مُسَخّر شیاطین می‌دانستند و با آنان رفتار غیرانسانی داشتند. اولین محل نگهداری و جمع‌آوری این گونه افراد، با عنوان خانۀ دیوانگان بِدلَم (بیت‌اللحم) در اروپا، در شهر لندن تأسیس شد (۱۲۴۲م). در این محل بیماران را معمولاً زنجیر می‌کردند و تازیانه می‌زدند. در ۱۷۰۰ مجانین را «بیمار» خواندند. در ۱۸۲۸ پارلمان انگلیس دولت را مجبور به تأسیس ساختمانی مخصوص نگهداری بیماران روانی کرد و این ساختمان در ۱۸۳۱ در میدل اسکس لندن افتتاح شد. نخستین بیمارستان روانی به‌منظور درمان مبتلایان، در ۱۸۳۴ در نیوانگلند امریکا تأسیس گردید. امروزه در نقاط مختلف جهان بیمارستان‌های روانی پیشرفته و مجهز با کادرهای تخصصی می‌کوشند بسیاری از بیماران را درمان کنند و با مبتلایان درمان‌ناپذیر نیز رفتاری انسانی داشته باشند.