کیرینو، الپیدیو (۱۸۹۰ـ۱۹۵۶)
کیرینو، الپیدیو (۱۸۹۰ـ۱۹۵۶)(Quirino, Elpidio)
دولتمرد فیلیپینی، رئیس‌جمهور فیلیپین (۱۹۴۸ـ۱۹۵۳). پس از آزادی فیلیپین در پی جنگ جهانی دوم، کیرینو در ۱۹۴۶ معاون رئیس‌جمهوری فیلیپینِ مستقل شد. بعد از درگذشت مانوئل روخاس[۱]، رئیس‌جمهور فیلیپین در ۱۹۴۸، کیرینو به ریاست جمهوری رسید و سپس در انتخابات ریاست جمهوری ۱۹۴۹ نیز پیروز شد. در دورۀ ریاست جمهوری، با شورش کمونیستی هوکبالاهاپ[۲] روبه‌رو شد. به‌رغم بیماری، در انتخابات ۱۹۵۳ نیز شرکت کرد، ولی از رامون ماگسایسای[۳] شکست خورد. او در بیگنان[۴]، لوسون، به‌دنیا آمد و در ۱۹۱۵ به مقام وکالت رسید، ولی پس از آن سال‌ها مشاور سیاسی مانوئل کسون رهبر استقلال فیلیپین بود. در دورۀ جنگ داخلی، عضو مجلس نمایندگان (۱۹۱۹ـ۱۹۲۵) و سنا (۱۹۲۵ـ۱۹۳۵) بود و سپس از ۱۹۳۵ وارد دولت کسون شد. پس از حملۀ ژاپن در جنگ جهانی دوم، کیرینو از رهبران جنبش مقاومت زیرزمینی برضد اشغالگران ژاپنی بود و در این راه همسر و سه تن از فرزندان خود را ازدست داد.