لیتلتون، ریموند (۱۹۱۱ـ۱۹۹۵)
لیتِلْتون، رِیموند (۱۹۱۱ـ۱۹۹۵)(Lyttleton, Raymond)
اخترشناس انگلیسی و متخصص فیزیک نظری. کارهایش بر تحول ستارهها و ترکیباتشان متمرکز بود و همچنین، دربارۀ ماهیت منظومۀ خورشیدی[۱] تحقیق میکرد. در نزدیکی بیرمنگام زاده شد و در کیمبریج انگلستان، و سپس پرینستون[۲] امریکا درس خواند. پس از بازگشت به کیمبریج در ۱۹۳۷، با همکاری فرِد هویل[۳] پژوهشکدهای در زمینۀ اخترشناسی نظری[۴] تأسیس کرد. سِمتهای علمی متعددی برعهده داشت که عضویت در آزمایشگاه پیشرانش جِت[۵] در کالیفرنیا (۱۹۶۰) ازجملۀ آنها بود. در ۱۹۳۹، لیتلتون و هویل وجود هیدروژن بینستارهای[۶] را در مقیاس وسیع اثبات کردند، در حالیکه بیشتر اخترشناسان آنزمان معتقد بودند فضا عاری از گاز بینستارهای است. در اوایل دهۀ ۱۹۴۰، آن دو از پیشرفتهای جدید فیزیک هستهای[۷] برای حل مسائل تولید انرژی در ستارهها استفاده کردند. لیتلتون در ۱۹۵۳، تکنگاشتی در زمینۀ پایداری تودههای مایع در حال چرخش منتشر ساخت و بعد از آن، این اصلِ موضوع را مطرح کرد که هستۀ مایع زمین براثر تغییر حالت ناشی از تأثیرات مشترک فشار و دمای شدید تولید شده است. همچنین، بر اهمیت هیدرودینامیکی هستۀ مایع در فرآیندهای حرکت تقدیمی[۸] و رقص محوری[۹] زمین تأکید داشت. در ۱۹۵۹، با همکاری هرمان بوندی[۱۰] کیهانشناس، نظریۀ الکتروستاتیکی انبساط عالم[۱۱] را مطرح ساخت.