سوروس، لوکیوس سپتی میوس (۱۴۶ـ۲۱۱م)
سِوِروس، لوکیوس سِپتی‌میوس (۱۴۶ـ۲۱۱م)(Severus, Lucius Septimius)
امپراتور روم (۱۹۳ـ۲۱۱م). پس از داشتن مناصب متعدد فرماندهی در زمان دو امپراتور، مارکوس اورلیوس[۱] و کومودوس[۲]، به فرماندهی کل ارتش روم در دانوب، و ایالت‌های رومی پانونیا[۳] و ایلی‌ریا[۴] انتخاب شد. پس از قتلِ پرتیناکس[۵] (امپراتور روم در ۱۹۳م)، سربازانش او را امپراتور کردند. سِوِروس حاکمی لایق بود. در لِپتیس ماگنا[۶] در شمال افریقا زاده شد و در یورک درگذشت و یگانه بومی افریقایی بود که به امپراتوری رسید. سِوِروس با پیشروی به سمت رم با هدف تحکیم موقعیت خود در مقام امپراتور با رقبای خود جنگید و بر آن‌ها پیروز شد. پسکنیوس نیگر[۷]، که سربازانش او را امپراتور اعلام کرده بودند، نزدیک ایسوس[۸] در سوریه (۱۹۴م) مغلوب شد. سِوِروس سپس با کلودیوس آلبینوس[۹] در گُل وارد جنگ شد و او را در لیون[۱۰] مغلوب کرد (۱۹۷م). همچنین بیزانس[۱۱] را محاصره و در ۱۹۶م فتح کرد و به عرب‌ها در شرق فرات حمله کرد. او در فاصلۀ ۱۹۹ـ۲۰۲م سرگرم دفع حملات اشکانیان به بِینُ‌النَّهرِین (شمال عراق کنونی) بود. سوروس پس از بازگشت به رُم به حمایت از ادبیات و هنر برخاست و برای بهبود وضعیت پایتخت اقدامات متعددی کرد. به همراه پسرانش، کاراکالا[۱۲] و گِتا[۱۳] به بریتانیا رفت (۲۰۸م). پس از سه سال جنگ و انجام اصلاحات در نبرد با کالدونیایی‌ها[۱۴] درگذشت.