شانگهای
شانْگْهای (Shanghai)
| شانگهای | |
|---|---|
| نام فارسی | شانگهای |
| نام لاتین | Shanghai |
| کشور | چین |
| ایالت | جیانگسو |
| موقعیت | کنار رودهای هوانگ پو و ووسونگ، در ۲۴ کیلومتری دهانه چانگ جیانگ |
| جمعیت | ۱۲,۶۶۵,۰۰۰ نفر (۲۰۰۳) |
| تولیدات و صنایع مهم | پارچه، کاغذ، مواد شیمیایی، خودرو، فولاد، ماشین آلات کشاورزی، ابزار دقیق، کشتی سازی، آردسازی، روغن نباتی و پالایش نفت |
| بناهای مهم | اقامتگاه سون جونگ شان |
بزرگ‌ترین شهر و بندر چین، در استان جیانگسو[۱]، کنار رودهای هوانگ‌پو[۲] و ووسونگ[۳]، در ۲۴کیلومتری دهانۀ چانگ جیانگ[۴]، با ۱۰,۸۴۹,۰۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). کلان‌شهر شانگهای ۵,۸۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۱۲,۶۶۵,۰۰۰ نفر جمعیت دارد (۲۰۰۳). مرکز مهم بازرگانی و مالی چین است. صنایع آن عبارت‌اند از تولید پارچه، کاغذ، مواد شیمیایی، خودرو، فولاد، ماشین‌آلات کشاورزی، ابزار دقیق، کشتی‌سازی، و آردسازی. سایر صنایع آن شامل تولید روغن نباتی و پالایش نفت است. شانگهای مستقل از جیانگسو اداره می‌شود و مستقیماً پاسخگوی دولت مرکزی است. بناهای دیدنی آن عبارت‌اند از اقامتگاه سون جونگ شان[۵] (سون یات‌‌سن[۶])، رهبر انقلاب چین؛ خانه، موزه، و مقبرۀ لو شون[۷]، نویسندۀ چینی؛ و موزۀ هنر و تاریخ[۸]. شانگهای، که در ابتدا در قرن ۱۱م دهکدۀ ماهیگیری و در ۱۲۹۲م شهرکی روستایی بود، پس از ۱۸۴۲، که به‌موجب پیمان نانجینگ[۹] به روی تجارت خارجی گشوده و به شهری مهم تبدیل شد. اغلب خارجیان در آبادی بین‌المللی[۱۰] ساکن بودند، که مستقلاً اداره می‌شد. مقاومت چینی‌ها برضد حضور بیگانگان افزایش یافت و در ۱۹۲۷ نیروهای ملیون گومین‌دانگ[۱۱] و کمونیست‌ها برای تصرف شهر با هم متحد شدند، و پس از آن ملیون گومین‌دانگ کمونیست‌ها را سرکوب کردند. ژاپن از ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۵ شانگهای را در اشغال داشت. پس از بازگرداندن شانگهای به چین، آبادی بین‌المللی رسماً برچیده شد. نیروهای کمونیست در مه ۱۹۴۹ شانگهای را تصرف کردند. شانگهای در پایان جنگ جهانی اول بزرگ‌ترین شهر چین بود. در جنگ جهانی دوم، خسارت وارده به شانگهای از سایر شهرهای بزرگ آسیای شرقی کمتر بود. ژاپن در ۱۹۳۸ آن را اشغال کرد و در ۱۹۴۵ به چین بازگردانده شد. در جنگ داخلی چین[۱۲]، شانگهای در ۱۹۴۹ هدف حملۀ نیروهای کمونیست قرار گرفت و در پایان مه همان سال به دست آن‌ها افتاد.