شیرین کننده
شیرین‌کننده (sweetener)
هر مادۀ شیمیاییِ شیرین‌کنندۀ غذا. شیرین‌کننده‌های کالریک[۱] شکل‌های گوناگون قند[۲]ند. شیرین‌کننده‌های غیر کالریک یا مصنوعی را کسانی مصرف می‌کنند که رژیم غذایی خاص دارند یا مبتلا به بیماری دیابت‌اند. این شیرن‌کننده‌ها انرژی تولید نمی‌کنند و باعث چاقی نمی‌شوند. مسائل بسیاری دربارۀ آثار درازمدت چند‌گونه شیرین‌کنندۀ مصنوعی بر سلامتی انسان مطرح است. شیرین‌کننده‌ها برای مطلوب‌ساختن غذا و شیرین یا خوش‌طعم‌کردن آن مصرف می‌شوند. بیشتر شیرین‌کننده‌های غیر کالریک شمارۀ E ندارند و مصرف برخی از آن‌ها نیز در غذای خردسالان منع شده است که عبارت‌اند از تائوماتین[۳]، اسپارتام[۴]، آسه‌سولفان ـ K [۵]، سوربیتول[۶]، و مانیتول[۷]. مصرف سیکلامات[۸] در انگلستان و امریکا ممنوع است. مصرف آسه‌سولفان ـ K نیز در امریکا ممنوع است. در ۱۹۹۷، متخصصان ژاپنی ژنتیک نوعی مخمر ساختند که پروتئینی با نام مونلین[۹] تولید می‌کند. این ماده ۳هزار برابر شیرین‌تر از قند و پانزده برابر شیرین‌تر از اسپارتام است. مونلین طبیعی در دانه‌های گیاهی در غرب افریقا با نام Dioscoreophyllum cumminisii یافت می‌شود و به‌صورت پروتئین، فقط چهار کیلو کالری برگرم انرژی دارد.