شنا
شنا (swimming)
جلو راندن بدن در آب. چهار نوع شنای رقابتی وجود دارد: آزاد، قورباغه[۱]، پشت[۲]، و پروانه[۳]. طول مسیر مسابقه برای هر رشته بین ۵۰ تا۱۵۰۰ متر متغیر است. استخرهای استاندارد المپیک ۵۰ متر طول و هشت ردیف دارند. از نظر تاریخی شنا سابقه‌ای بسیار طولانی دارد و در تعلیمات جنگجویان رومی و یونانی وجود داشته است. شنای رقابتی در ۳۶پ‌م در ژاپن انجام می‌شده و از ۱۶۰۳ در مدارس اجباری بوده است. ترس از عفونت باعث شد که اروپاییان در قرون وسطا از شنا خودداری کنند؛ ولی از اواخر قرن ۱۹ ساخت استخرهای شنا و استفاده از کلر برای گندزدایی در مدارس و دانشگاه‌ها آغاز و در اوایل قرن بیستم وجود استخر عمومی در بوستان‌ها و باشگاه‌ها رایج شد. شنای سبک آزاد (که کرال سینه هم نامیده می‌شود) سریع‌ترین نوع شناست. این سبک را استرالیایی‌ها در اوایل قرن بیستم از بومیان جزیره‌ای در دریای جنوب آموختند. شنای قورباغه کندترین نوع شناست و در قرن ۱۶ ابداع شد. شنای پشت در دهۀ ۱۹۲۰ به وجود آمد و در آن به‌سبب این‌که سر شناگر خارج از آب قرار می‌گیرد نفس‌گیری راحت‌تر است. جدید‌ترین و دومین شنا از نظر سرعت، شنای پروانه است که در دهۀ ۱۹۳۰ در امریکا از شنای قورباغه مشتق شد. در مسابقات شنا، شناگر با یک «شیرجۀ مسابقه‌ای[۴]» وارد آب می‌شود، ولی استثنائاً برای شنای پشت، شناگر از داخل آب شروع می‌کند. انواع ویژۀ شنا، شنای موزون[۵] به‌شکل رقص باله است که در آب و زیر آب اجرا می‌شود. شنای زیرآبی[۶] با اختراع وسایلی نظیر کفش غواصی و لولۀ تنفس زیر آب و کپسول هوا توسعه پیدا کرد. یکی از ورزش‌های مرتبط با شنا شیرجه[۷] است. از ۱۸۹۶ مسابقات شنا به بازی‌های المپیک مردان و از ۱۹۱۲ به مسابقات زنان افزوده شد. مسابقات قهرمانی جهان از ۱۹۷۳ معمول شد و در ۱۹۷۵ و ۱۹۷۸ برگزار شد و از آن زمان به‌بعد هر چهار سال یک‌بار برگزار شده است. از ۱۹۹۸ این مسابقات هر دو سال یک‌بار اجرا شده‌اند. شنای موزون از ۱۹۸۴ به بازی‌های المپیک اضافه شد. در ۱۹۹۱ مسابقات شنای استقامتی در دریا یا رودخانه اجرا شدند. در دهۀ ۱۹۹۰ استخرهای شنای مسافت کوتاه ۲۵ متر در مقابل ۵۰ متر با اقبال روبرو شد و رقابت‌های این رشته از ۱۹۹۳ آغاز شد و از آن زمان تا به حال هر دو سال برگزار شده‌اند. برای فواصل کوتاه و بلند (استخر ۵۰ متری) رکوردهای جهانی جداگانه منظور می‌شود.