سمبولیسم (ادبیات)
سَمْبولیسْم (ادبیات)(symbolism)
جنبش اواخر قرن ۱۹ در شعر فرانسه. الهام‌بخش گرایشی مشابه در نقاشی فرانسه شد. شاعران سمبولیست واژه‌ها را بیشتر در معنای نمادین ـ و نه عینی ـ آن‌ها به‌کار می‌بردند. نمایندگان مهم سمبولیسم عبارت بودند از پل ورلن[۱]، استفان مالارمه[۲]، و آرتور رمبو[۳]. شعر و نقد شارل بودلر[۴] برای شاعران سمبولیست بسیار الهام‌بخش بود. در ۱۸ سپتامبر ۱۸۸۶، ژان مورآس[۵] در بیانیه‌ای سمبولیستی در روزنامۀ فیگارو[۶] پاریس ادعا کرد که وظیفۀ هنر «پوشاندن اندیشه با قالب حسی» است؛ توجه به زیبایی حسیِ شکل، به‌ویژه کیفیت موسیقایی شعر، همچنین استفاده از تصاویر خیالی، اسطوره‌شناختی، یا رازآمیز، در بسیاری از شعرهای سمبولیستی دیده می‌شوند. بدین‌سان نویسندگان علیه شیوه‌های بیانی واقع‌گرایانه و ناتورالیستی رایج در آن زمان واکنش نشان می‌دادند. جنبش سمبولیستی کلاً اَشکال هنری بسیار متفاوتی را دربرداشت و میان شعر، هنر، و موسیقی رابطۀ بارورسازی بسیار بالا بود. بیان ادبی سمبولیسم در نمایش‌نامه‌های ویلیه دو لیل آدام[۷] و موریس مِترلینک[۸] و در رمان‌های ژ ک هویسمانس[۹] و ادوارد دوژاردن[۱۰] نیز نمود یافت. شاعرانی که تحت تأثیر سمبولیست‌ها بودند عبارت‌اند از ژول لافورگ[۱۱]، پل کلودِل[۱۲]، پل والری[۱۳]، اِزرا پاوند[۱۴]، تی اس الیوت[۱۵]، ویلیام باتلر ییتس[۱۶]، اشتفان گئورگه[۱۷]، و راینر ماریا ریلکه[۱۸].