تیودوریک کبیر
تئودوریک کبیر (ح ۴۵۵ـ۵۲۶م)(Theodoric the Great)
پادشاه اوستروگوت‌ها[۱] (۴۷۱ـ۵۲۶م). در رأس سپاهی، از جبهۀ دانوب در امپراتوری روم عازم فتح ایتالیا شد و در آنجا مملکتی آرام و مرفه را بنیاد نهاد. در اواخر سلطنتش حاکمی خیرخواه بود، اما برای کسب قدرت بی‌رحمانه عمل کرد. جانشین قدرتمندی نداشت و مملکتش سرانجام به تصرف یوستی‌نیانوس[۲]، امپراتوری بیزانس[۳]، درآمد. هنگامی‌که بر جای پدرش، تئودمیر[۴]، تکیه زد اوستروگوت‌ها به دو دستۀ رقیب تقسیم شده، بر سر امپراتوری روم شرقی[۵] با یکدیگر می‌جنگیدند. اما تئودوریک با کشتن رقیبش در ۴۸۱م به مناقشات خاتمه داد. امپراتور زنون[۶]، که می‌خواست امپراتوری شرقی را از شر اوستروگوت‌ها خلاص کند، پس از اعطای رتبه پاتریسین[۷] به او، وی را به جنگ با ایتالیا فرستاد. تئودوریک همۀ قومش را از راه کوه‌های آلپ[۸] به سمت ایتالیا برد و در آنجا با سپاه اودوآکر[۹]، که متشکل بود از مزدوران ژرمنی[۱۰] خدمتگزار روم[۱۱] که از ۴۷۶م بر ایتالیا حکم می‌راندند جنگید. تئودوریک با وجود پیروزی‌های اولیه در نبردهای سونتیوس[۱۲] و ورونا[۱۳] در ۴۸۹م، در ۴۹۰م در فائنتسا[۱۴] شکست خورد. اما بالاخره با کمک ویزیگوت‌ها[۱۵] و بورگوینی‌ها[۱۶]، سپاه اودوآکر را در ۴۹۰م در کنار رود آدا[۱۷] در هم کوبید. اودوآکر تا دو سال دیگر هم راونا[۱۸] را در اختیار داشت تا اینکه در ۴۹۳م بر اثر محاصرۀ دریایی و وعدۀ تئودوریک مبنی بر سهیم کردن او در قدرت، حاضر به صلح شد. اما تئودوریک خلف وعده کرد و با کشتن اودوآکر و قتل‌عام سربازانش، حاکم بلامنازع ایتالیا گردید. سپس در راونا خود را شاه اوستروگوت‌ها و نمایندۀ امپراتور در ایتالیا خواند. تئودوریک در دوران حکومتش با گسترش مرزهای قلمرواش بر کل ایتالیا و بخش اعظم نوریکوم[۱۹]، دالماسی[۲۰] و پانونیا[۲۱] (تقریباً مطابق با جنوب باواریا، غرب اتریش، اسلوونی و کروآسی) سلطه یافت. پس از شکست ویزیگوت‌ها از فرانک‌ها[۲۲] و مرگ پادشاهشان آلاریک دوم (داماد تئودوریک)، در وویه[۲۳] در ۵۰۷م، آمالاریک[۲۴]، نوۀ تئودوریک، پادشاه ویزیگوت‌ها شد و درنتیجه اسپانیا و پرووانس[۲۵] نیز عملاً زیر سلطۀ تئودوریک رفت.