مهمانی
مهمانی (To Symposion)
(یا: دربارۀ عشق) رساله‌ای فلسفی به‌صورت خطابه و گفت‌وگو دربارۀ عشق، از افلاطون، نوشته‌شده به یونانی در حدود ۳۸۴پ‌م. گفت‌وگوها در خانۀ آگاتون، شاعر نمایش‌نامه‌نویس اتفاق می‌افتد که دوستانش را به مهمانی دعوت کرده است. فایدروس، پاوسانیاس، آریستوفانس، سقراط، و آلکیبیادس اشخاصِ دعوت‌شده به این مهمانی‌اند که پس از می‌گساری تصمیم می‌گیرند که هریک خطابه‌ای در توصیف خدای عشق ایراد کنند. افلاطون با آوردن خطابۀ هریک از اینان دربارۀ عشق، درپی آن بوده است تا نظریۀ جدید خود را دربارۀ عشق بازگوید؛ کارکردی دیالکتیکی که انسان را به نظارۀ «مثال» ترغیب می‌کند و بدین‌وسیله او را یاری می‌رساند تا به سعادت برسد. مهمانی به‌جهت گفتار شیرین افلاطون دربارۀ عشق، و نیز شیوه‌ای که در ترسیم تصویر سقراط (بیان زنده و حقیقی جاذبه و خویشتن‌داری او در هر موضعی) به‌کار رفته است، از زیباترین و خواندنی‌ترین محاورات افلاطون است. گزنفون، تاریخ‌نگار یونانی، نیز اثری به نام مهمانی و با محتوایی شبیه مهمانی افلاطون نوشته است. این رسالۀ افلاطون با همین عنوان در دورۀ آثار افلاطون به قلم محمدحسن لطفی و رضا کاویانی به فارسی ترجمه و منتشر شده است.