توگو
| توگو | |
|---|---|
| نام فارسی | توگو |
| نام لاتین | Togo |
| نظام سیاسی | جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون‌گذاری |
| جمعیت | ۶,۰۲۸,۰۰۰ نفر |
| موقعیت | افریقای غربی |
| پایتخت | لومه |
| تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع) | ۱۰۶.۱ |
| زبان | فرانسوی |
| گروه‌های قومی | اِوِه آجا |
| مساحت (کیلومتر مربع) | ۵۶,۷۸۵ |
توگو (Togo)
موقعیت. کشور باریک و طویل توگو در افریقای غربی، بین کشورهای بورکینافاسو، در شمال، بنین در شرق، غنا در غرب، و خلیج گینه در جنوب قرار دارد . مساحت این کشور ۵۶,۷۸۵ کیلومتر مربع است و پایتخت آن شهر لومه[۱] است.
سیمای طبیعی. میانگین عرض باریکۀ توگو ۱۱۳ کیلومتر و درازای آن از شمال به جنوب ۵۴۵ کیلومتر است. ساحل آن جلگه‌ای باتلاقی است و نواحی مرکزی را ارتفاعاتی با بلندی حداکثر ۱,۲۰۰ متر (کوه آگو[۲]) فرا گرفته است. سرزمین‌های شمالی این کشور را علفزارهایی از گونۀ ساوانا[۳] تشکیل داده است و رودخانه‌های مونو[۴]، کارا[۵]، و اوتی[۶] آن را مشروب می‌کنند. اقلیم توگو مدارگانیِ مرطوب با دو فصل بارانی (ماه‌های مارس تا ژوئیه و اکتبر تا نوامبر در جنوب، و آوریل تا ژوئیه در شمال) است و در دیگر ماه‌های سال هوا خشک همراه با بادهای غبارآلود است و بیشترین بارندگی این سرزمین به کوهستان مرکزی و ارتفاعات غربی مربوط می‌شود.
اقتصاد. کشاورزی در اقتصاد توگو نقش مهمی دارد و در حدود ۷۰ درصد از مردم در این بخش به کار مشغول‌اند. مهم‌ترین محصولات کشاورزی این کشور عبارت‌اند از کاکائو، قهوه، پنبه، ذرت، کاساوا، برنج، سبزیجات، نخل، بادام‌زمینی، موز، و نارگیل. پرورش گاو و گوسفند و خوک در نواحی شمالی این کشور رواج دارد.
حکومت و سیاست. نظام حاکم بر کشور توگو جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون‌گذاری است. در همه‌پرسی سپتامبر ۱۹۹۲، قانون اساسی کشور اصلاح شد و به‌موجب آن رئیس‌جمهور و اعضای مجلس ملی را، که ۸۱ نفرند، مردم برای مدت پنج سال انتخاب می‌کنند.
مردم و تاریخ. جمعیت توگو حدود ۶,۰۲۸,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به ۱۰۶.۱ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. ۴۳ درصد از جمعیت این کشور را سیاهان اِوِه آجا[۷] تشکیل می‌دهند و ۵۹ درصد از آنان پیرو آیین‌های قبیله‌ای و سنتی‌اند. زبان رسمی توگو فرانسوی است و ۵۶ درصد از مردم آن باسوادند. سیاهان اِوِه قدیمی‌ترین اقوام ساکن توگو را تشکیل می‌دهند. پرتغالی‌ها نخستین اروپاییانی بودند که در ۱۴۷۱ به این سرزمین وارد شدند و به تجارت برده پرداختند و آن‌جا را ساحل برده نامیدند. بازرگانان انگلیسی، فرانسوی، و آلمانی در قرن ۱۹ به این سرزمین قدم گذاردند و به خریدوفروش روغن نخل پرداختند. این کالا در آن زمان اهمیت خاصی داشت. در ۱۸۸۴، طی قراردادی بین آلمان‌ها و رؤسای قبایل توگو، سرزمین مزبور به یکی از مستعمرات آلمان مبدل و توگولند[۸] نامیده شد. درخلال ۱۹۱۴، و در حین جنگ جهانی اول، فرانسه و انگلستان این کشور را اشغال کردند. در ۱۹۲۲ بخش شرقی آن (توگوی امروزی)، تحت سلطه و سرپرستی فرانسه قرار گرفت و در ۱۹۵۶ نواحی غربی آن به کشور نوبنیاد غنا پیوست؛ هم‌زمان، توگوی فرانسه نیز به خودگردانی داخلی نایل آمد و در ۱۹۶۰ به استقلال کامل دست یافت.