توالت
توالِت (toilet)
محل تخلیۀ فضولات انسان. در درۀ سِند و بابِل باستان مستراح‌های ساده‌ای کشف شده است که فاضلاب‌رو داشته‌اند و فاضلاب را به بیرون انتقال می‌دادند. در قرون وسطا نیز مستراح‌هایی مشابه وجود داشت. رومی‌ها از توالت سیفون‌دار استفاده می‌کردند. جان هارینگتون[۱] پسر تعمیدی الیزابت اول، ملکۀ انگلستان، مخزن شیر‌دار را اختراع کرد. این مخزن پایه‌ای داشت که باز و بسته می‌شد. او این توالت را در ۱۵۹۶ عرضه کرد، اما درپی اختراع شیر شناور در ۱۷۴۸، اَلگزاندر کامینگز[۲] در ۱۷۷۵ این توالت را از نو بازسازی کرد و به ثبت رساند. طرح کومینگز شامل لوله‌ای به شکل U بود که فضولات را با آب تخلیه می‌کرد. در ۱۷۷۸، جوزف براما[۳] این طرح را اصلاح کرد و از طرح او تا امروز استفاده می‌شود. توالت‌های امروزی درپی اختراع دیویس باستل[۴] در ۱۸۸۹ پدید آمدند. این توالت‌ها شیر شناوری دارند که به محض خالی‌شدن مخزن آن را پر می‌کند. این نوع توالت‌ها چون در کشورهای غربی اختراع و مورد استفاده قرار گرفته‌اند به توالت فرنگی مشهورند. اما در بسیاری از کشورها و ازجمله در برخی کشورهای اروپایی و در مجموع، دوسوم جمعیت جهان هنوز هم از توالت چمباتمه‌ای، که مستراح شرقی یا طبیعی نیز نامیده می‌شود، استفاده می‌کنند. این نوع توالت در ایران معمولاً توالت ایرانی خوانده می‌شود. در کشورهایی چون چین، هند، آسیای جنوب شرقی نظیر ژاپن، کره، تایلند، آسیای مرکزی و ایران و کشورهای عربی استفاده از این نوع توالت سابقه‌ای دیرینه دارد، هرچند راحت‌بودن استفاده از توالت فرنگی موجب شیوع آن در بسیاری از جوامع امروزی شده است.
نیز ← توالت_فرنگی؛ کاغذ_توالت