اولان باتور
اولان‌باتور (Ulan Bator)
| اولان باتور | |
|---|---|
| نام فارسی | اولان باتور |
| نام پیشین | اورگا |
| نام لاتین | Ulan Bator |
| کشور | مغولستان |
| موقعیت | شمال کشور |
| جمعیت | ۸۰۴,۲۰۰ نفر (۲۰۰۳) |
| تولیدات و صنایع مهم | تولید ماشین آلات، داروسازی، قالی بافی، نساجی، کفش، و بسته بندی گوشت |
| بناهای مهم | صومعه بودای زنده |
(یا: اورگا[۱]، تا ۱۹۲۴؛ به زبان مغولی بهادر یا قهرمان سرخ) پایتخت و بزرگ‌ترین شهر مغولستان، در شمال کشور، در درّۀ رود تول[۲]، در کوه‌های خِنتی[۳]، با ۸۰۴,۲۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). صنایع آن شامل تولید ماشین‌آلات، داروسازی، قالی‌بافی، نسّاجی، کفش، و بسته‌بندی گوشت است. مرکز شبکۀ جاده‌ای و راه‌آهن مغولستان است و به راه‌آهن‌های سراسری سیبری و چین متصل شده است. اولان باتور در ۱۶۳۹ به‌منزلۀ صومعۀ داخوره[۴]، خاستگاه لامایی[۵] مذهب بودایی تبتی[۶]، احداث، و به اقامتگاه کاهن بزرگ یا بودگو ـ گگن تبدیل شد. این شهر که کنار جادۀ کاروان‌رو بین روسیه و چین قرار داشت، به‌‌ویژه از قرن ۱۹، به مرکز دادوستد تبدیل شد. مغولستان در ۱۹۱۱ کشوری مستقل، و اورگا پایتخت آن بود، اما در ۱۹۲۴ با نام جمهوری خلق مغولستان[۷] به بخشی از اتحاد شوروی[۸] تبدیل شد و نام سابق شهر (اورگا) به اولان باتور تغییر یافت. در دوران شوروی، مذهب نادیده گرفته شد، اما از زمان استقلال دوبارۀ مغولستان (۱۹۹۱)، بیش از ۱۰۰ صومعه بازگشایی شدند. بناهای مهم اولان باتور عبارت‌اند از صومعۀ بودای زنده[۹]، دانشگاه ملی چویبالسان مغولستان[۱۰] (۱۹۴۲)، و آکادمی علوم مغولستان[۱۱].