ژیسکاردستن، والری (۱۹۲۶)
ژیسْکارْدِسْتَن، والِری (۱۹۲۶)(Giscard d\'Estaing, Valery)
| والِری ژیسْکارْدِسْتَن Valery Giscard d'Estaing, | |
|---|---|
| زادروز |
1926م |
| ملیت | فرانسوی |
| تحصیلات و محل تحصیل | مدرسۀ ملی مدیریت میشل دُبره |
| شغل و تخصص اصلی | دولتمرد |
| گروه مقاله | تاریخ جهان |
سیاستمدار راست‌گرا و میانه‌روِ فرانسوی، از ۱۹۷۴ تا ۱۹۸۱ رئیس‌جمهور این کشور. در آغاز دورۀ ریاست‌جمهوری‌اش قوانین طلاق و سقط جنین را در داخل کشور به تصویب رساند، حداقل سن رأی‌دهندگان را به ۱۸ سال کاهش داد، و با اصلاح قانون اساسی به نمایندگان مخالف دولت در پارلمان امکان داد تا قوانین را به شورای قانون اساسی ارجاع دهند. ژیسکاردستن در سطح اروپا، به اجرای سازوکار جدید نرخ تبدیل ارز در ۱۹۷۸ و برگزاری انتخابات مستقیم برای تعیین اعضای پارلمان اروپا از ۱۹۷۹ یاری رساند. او، در مواجهه با بحران اقتصادی، ریموند بار[۱] را به نخست‌وزیری تعیین کرد تا مدیریت برنامه‌ای ضدِ تورمی را از ۱۹۷۶ برعهده گیرد. در ۱۹۸۱، انتخابات ریاست جمهوری را به فرانسوا میتران واگذار کرد و در ۱۹۸۴، بار دیگر به عضویت مجلس ملی انتخاب شد، اما در ۱۹۸۹، برای عضویت در پارلمان اروپا از نمایندگی مجلس استعفا کرد. او در دورۀ ریاست جمهوری شارل دوگل[۲] (۱۹۶۲ـ۱۹۶۶) و ژرژ پومپیدو[۳] (۱۹۶۹ـ۱۹۷۴) وزیر اقتصاد بود، اما به جنبش گُلیست‌ها نپیوست و خود را رهبر مرکز جدید طیف سیاسی اروپایی، طرفدار همکاری ایالات متحده و اروپا، و متعهد به نقش تقویت پارلمان معرفی کرد. در ۱۹۷۸، کنفدراسیونی فراگیر را به نام اتحاد برای دموکراسی فرانسه[۴] پایه‌گذاری کرد و تا ۱۹۹۶ رهبری آن را در دست داشت. ژیسکاردستن که از نخستین فارغ‌التحصیلان مدرسۀ ملی مدیریت[۵] میشل دُبره[۶] در دورۀ پس از جنگ بود، تا پیش از آن‌که در مقام نامزدی مستقل در ۱۹۵۶ به عضویت مجلس ملی درآید و کرسی پدربزرگش را برای نمایندگی پوئی‌ـ دوـ دوم[۷] احراز کند، عضویتِ بازرسی مالی[۸] را داشت. پس از مرگ ژرژ پومپیدو در دورۀ ریاست‌جمهوری، ژیسکاردستن براساس برنامۀ اصلاحات اجتماعی و سیاسی با اختلاف اندکی میترانِ سوسیالیست را شکست داد و ژاک شیراکِ گْلیست را به نخست‌وزیری منصوب کرد. در دوران ریاست‌جمهوری وی امام خمینی (ره) مدّت چند ماه در نوفل‌لوشاتو اقامت گزید و از این محل پیام انقلاب را به سرتاسر جهان رساند.