ویدیو
ویدئو (videotape recorder)
وسیله‌ای برای ضبط صدا و تصویر روی نوار کاست یا نوار ریل مغناطیسی. در ۱۹۵۶، نخستین دستگاه ویدئوی تجاری برای استفاده در صنایع پخش برنامه‌های تلویزیونی به بازار آمد، اما از اواخر دهۀ ۱۹۷۰، مدل‌های ارزان‌تری ازآن برای استفاده در منازل عرضه شد. این دستگاه‌ها به‌‌منظور ضبط برنامه‌های تلویزیونی و تماشای آن‌ها در فرصتی دیگر، یا تماشای فیلم‌های سینمایی بهصورت اجاره یا خرید نوار ویدئویی مناسب بودند. اساس ضبط ویدئویی همانند ضبط صوت[۱] است. اطلاعات تصویر بهصورت خطی با مغناطیس‌شدگی متغیر[۲] یا لبۀ مغناطیسی[۳] روی نواری پلاستیکی، پوشیده شده. با ماده‌ای مغناطیسی ضبط می‌شود. مشکل اصلی حجم عظیم اطلاعاتی است که برای پخش تصویر لازم‌اند. این مشکل را با تعبیۀ ضربدری لبه‌های مغناطیسی در طول نوار حل کرده‌اند. در حین ضبط، نوار بهصورت مارپیچ روی درام[۴] پیچیده می‌شود و هد[۵] ضبط داخل درام قرار دارد. از ترکیب حرکت روبه جلوِ نوار و چرخش هد، لبۀ مغناطیسی مورب[۶] ایجاد می‌شود. سیگنال صوتی[۷] با سیگنال ویدئویی[۸] و بهصورت لبه‌ای مجزا در طول نوار ضبط می‌شود. در دهۀ ۱۹۷۰، شرکت‌های ژاپنی دو سیستم ویدئوکاست به بازار عرضه کردند، اما استاندارد بتاماکس[۹] نخستین‌بار در ۱۹۶۵ به بازار آمد. سیستم بتاماکس شرکت سونی از لحاظ فنی برتر بود، اما سیستم وی‌اچ‌اس[۱۰] شرکت ماتسوشیتا[۱۱] با بازاریابی قوی‌تر توانست پس از چند سال یکه‌تاز شود. سیستم سوپر وی‌اچ‌اس[۱۲]، که در ۱۹۸۹ به بازار آمد، صورت اصلاح‌شدۀ سیستم وی‌اچ‌اس و دارای وضوح تصویر و کیفیت رنگ بهتری است.