اشعه ایکس
اَشَعّۀ ایکس (X-ray)
دستۀ اشعه الکترومغناطیس در برد طول موج ۹ـ۱۰ تا ۱۱ـ۱۰م (بین اشعه‌های گاما و اشعۀ ماورای بنفش). موارد استفاده از اشعۀ ایکس شامل استفاده از طول موج کوتاه آن‌ها (همچون پرّاش اشعۀ ایکس) یا قدرت نفوذی آن است (نظیر عکس‌برداری از بافت‌های داخلی بدن با استفاده از اشعۀ ایکس در پزشکی). اشعۀ ایکس خطرناک است و ممکن است موجب بروز سرطان شود. اشعۀ ایکس با طول موج کوتاه از میان اغلب بافت‌های بدن عبور می‌کند، با این حال، قسمت‌های متراکم بدن مانند استخوان مانع عبور این اشعه می‌شود و در عکس‌های پرتو ایکس به صورت نقاط سفید دیده می‌شود. پرتوهای ایکس که در اشعۀ درمانی استفاده می‌شود طول موج بسیار کوتاه دارد و عمیقاً به درون بافت‌ها نفوذ و آن را تخریب می‌کنند. ویلهلم رونتگن[۱]، فیزیک‌دان تجربی آلمانی، در ۱۸۹۵ پرتو ایکس را کشف کرد این پرتو قبل از آن «پرتو رونتگن» نامیده می‌شد. پرتوهای ایکس هنگامی تولید می‌شود که الکترون‌های پرانرژی از یک میله کاتد افروخته به سطح یک آند بزرگ هادی گرما (معمولاً از جنس تنگستن) برخورد می‌کند و میان کاتد و آند یک جریان برق با تناوب زیاد (ح ۱۰۰ کیلووات) برقرار می‌کند.
- ↑ Wilhelm Rontgen