باران، آداب و مراسم طلب
باران، آداب و مراسم طلب
باران، آداب و مراسم طلب نوعی جادوگری سفید در ایران. آداب و مراسم طلب باران به دو روش فردی و گروهی انجام می‌گیرد. در نواحی مختلف ایران، باورها و آدابی که در طلب باران به‌صورت فردی انجام می‌گیرد متفاوت است، مثلاً شستن سر الاغ (زنجان)، سوزاندن استخوان‌های گردآمده از گورستان، یا واژگون کردن سه‌پایۀ زیر دیگ، یا چسباندن خمیر بر پشت گوسفند (کرمانشاه)، سوارشدن بر تکه‌ای چوب به‌عنوان اسب (لرستان)، سوزندان جمجمۀ الاغ (خراسان)، نوشتن نام ۴۰ کچل بر استخوان جمجمۀ الاغ یا گاو یا اسب یا شتری و در آب نهادن آن تا بارش باران (ترکمن صحرا) و در آب نهادن منبرِ مسجد یا درِ امامباره یا جلد قرآن یا مُهر نماز تا بارش باران (مازندران و گیلان). آداب و اعمال هریک از گونه‌های جمعی طلب باران نیز، با شیوه‌های مختلف، به رنگ بومی هر منطقه، اجرا می‌شود: ۱. نماز و دعای باران. در این رسم، پس از خواندن دو رکعت نماز در نزدیک‌ترین مصلا، گوسفند یا گاوی قربانی و میان مستمندان پخش می‌کنند؛ ۲. طلب باران با اشیا و ابزاری چون چَمْچَهْ گَلین، چَمْچَه‌بالِخ، زنبیل، «عَلَم»، تابوت و قاشق؛ ۳. به‌کارگیری از انسان، مانند مراسم شُله شُله؛ ۴. به‌کارگیری حیوانات یا صورت شبیه‌سازی‌شدۀ آن‌ها، مانند نمایش‌های مربوط به کوسه؛ ۵. آداب و اعمال اکیداً جادویی، مانند چهل کَچلان، هفت کَچلان، یا سوزاندن سُم الاغ؛ ۶. جنگ زرگری، مانند آنچه در ایلام گاروا خوانده می‌شود. در افواه، ترانه‌های عامیانۀ زیادی در طلب باران به زبان آورده می‌شود.