تنیسون، آلفرد (۱۸۰۹ـ۱۸۹۲)
تِنیسون، آلفِرِد (۱۸۰۹ـ۱۸۹۲)(Tennyson, Alfred)
| آلفرد تنیسون Alfred Tennyson | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۰۹م |
| درگذشت | ۱۸۹۲م |
| ملیت | انگلیسی |
| تحصیلات و محل تحصیل | کیمبریج |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر |
| آثار | یورش تیپ سواره نظام سبک اسلحه (۱۸۵۴)؛ داستان بلند ماد (۱۸۵۵) |
| گروه مقاله | ادبیات غرب |
| خویشاوندان سرشناس | امیلی سلوود (همسر) |
شاعر انگلیسی. بین ۱۸۵۰ و ۱۸۹۲ شاعر دربار بود. اشعار او شکوهمند و موسیقایی‌اند و شاعران کمی توانسته‌اند به دقایق و ظرایف زبانی او دست‌یابند. آثار او مشتمل‌اند بر «بانویِ شالوت[۱]» (۱۸۳۳)، «خیالبافان بی‌غم[۲]» (۱۸۳۳)، «اولیس[۳]» (۱۸۴۲)، «فروشکن، فروشکن، فروشکن[۴]» (۱۸۴۲) و «یورش تیپ سواره‌نظام سبکْ اسلحه[۵]» (۱۸۵۴)؛ دو داستان بلند با نام‌های عمارت لاکسلی[۶] (۱۸۳۲) و ماد[۷] (۱۸۵۵)؛ مرثیۀ به یاد آ[۸] (۱۸۵۰)؛ و سلسله اشعار بلندی دربارۀ افسانه‌های آرتوری[۹] با نام چکامه‌های شاه[۱۰] (۱۸۵۹ـ۱۸۸۹). در کیمبریج تحصیل کرد. دوران اسف‌بار کودکی و جوانی او موجب حساسیّت بسیار زیاد و افسردگی او در سال‌های بعدی زندگی‌اش شد. در ۱۸۳۳ مرگ نویسندۀ انگلیسی آرتور هالام[۱۱] (که دوست صمیمی او در سال‌های اقامت‌اش در کیمبریج بود) موجب نوشتن سلسله اشعار مرثیه‌ای به نام به یاد آ شد که با گذشت ایّام، به شرحِ کش‌مکش‌های روحی و اعتراف به ایمان تبدیل شدند. تنیسون در همان سال به‌جایِ وُردزورث، شاعر دربار شد و با اِمیلی سِلْوود[۱۲] (۱۸۱۱ـ۱۸۸۹) ازدواج کرد. در ۱۸۸۴ به جرگۀ نجیب‌زادگان پیوست. از ویژگی‌های اشعار تِنیسون دربرداشتن طیف وسیعی از علایق است که با عمیق‌ترین احساسات و آرمان‌های بشر‌ی همراهند؛ مفهوم عمیقی از زیبایی را با خود دارند؛ و در ارائۀ توصیفی روشن و دقیق، قدرت خارق‌العاده‌ای دارند. غالباً با یک عبارت کوتاه، توصیف‌های خود را زیبا می‌سازد و با تطابق دقیق احساس و لحن، این توصیف را به اوج می‌رساند.