شابی، ابوالقاسم

شاعر رمانتیک تونسی. در جامع زیتونه به‌شیوۀ سنتی به تحصیل پرداخت و با هیچ زبان بیگانه‌ای آشنا نبود، اما با مطالعۀ مستمر نشریات ادبی، به‌وپژه آپولو، و آثار نویسندگان سوری ـ لبنانی مهجر، دانش خود را عمق و وسعت بخشید. روش تعلیم سنتی چنان واکنشی در او برانگیخت که در نطقی در مؤسسۀ خلدونیه، ارزش‌های ادبی آثار کلاسیک عربی را زیر سؤال برد. این سخنرانی به نام «تخیل شعری عرب‌ها» در نشریۀ‌ آپولو (مارس ۱۹۳۳) چاپ شد. شعر شابی بر گرد محور رنج‌ها و شور و شوق هستی و راز دردناک مرگ می‌گردد. زبان او توانمند و مؤثر است و برخی از سروده‌هایش در سراسر جهان عرب مقبولیت تام یافته است. آخرین آثارش، در مجموعۀ نغمه‌های زندگی، پس از مرگ او منتشر شد (۱۹۵۵).