الفاسی، علال (۱۹۱۰ـ۱۹۷۴)
الفاسی، علّال (۱۹۱۰ـ۱۹۷۴)
متفکر، رهبر سیاسی و مؤسس حزب استقلال در مغرب. در ۱۹۳۲ گواهی معادل لیسانس را گرفت و به تدریس در مدرسه قرویین مشغول شد. زودهنگام فعالیت‌های سیاسی خود را آغاز و در راه اصلاح اداری و آموزشی و دینی مبارزه کرد. در ۱۹۳۰، در تظاهرات علیه ظهیر بربری دستگیر و تبعید شد و پس از بازگشت از تبعید نام او به‌عنوان یکی از شخصیت‌های مشهور بزرگ جنبش ملی مغرب، بر سر زبان‌ها افتاد. در ۱۹۳۳، از تعقیب دولت، به اروپا گریخت و به صف مبارزان عرب ساکن اروپا، مانند شَکیب اَرْسلان، پیوست. در ۱۹۳۴، به مغرب بازگشت و پیشنهاد دولت دست‌نشانده فرانسه را برای پذیرش وزارت عدلیه (دادگستری) رد کرد. در ۱۹۳۶، به‌سبب شدت‌گیری جنبش ملی دستگیر و تحت فشار تظاهرات مردمی آزاد شد. یک سال بعد دستگیر و به مدت نُه سال به گابن تبعید شد. ۱۹۴۶، پس از بازگشت به وطن حزب استقلال را تشکیل داد و به مبارزه با استعمار فرانسه پرداخت و ارتش آزادی‌بخش و مقاومت مسلحانه داخلی را سامان داد. در ۱۹۶۰ محمد پنجم وی را به‌عنوان رئیس مجلس مؤسسان برگزید. الفارسی عضو مجمع ملی دمشق و مجمع‌اللغه قاهره بود. عناوین برخی از کتاب‌هایش عبارت‌اند از خودانتقادی، دفاع از شریعت روش استقلال‌خواهی، آوردگاه امروز و فردا، مقاصد شریعت اسلام و مکارم آن.