مایرهوف، اوتو فریتس (۱۸۸۴ـ۱۹۵۱)
مایِرْهوف، اوتو فریتْس (۱۸۸۴ـ۱۹۵۱)(Meyerhof, Otto Fritz)
| اوتو فریتس مایرهوف Otto Fritz Meyerhof | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۸۴م |
| درگذشت | ۱۹۵۱م |
| محل زندگی | آلمان- امریکا |
| ملیت | آلمانی |
| شغل و تخصص اصلی | زیست شـیمی دان |
| گروه مقاله | شیمی و بیوشیمی |
| جوایز و افتخارات | نوبل پزشکی (۱۹۲۲) |
زیست‌شـیمی‌دان امریکایی آلمانی‌تبار. به‌سبب تحقیق در زمینۀ تعیین رابطۀ بین مصرف اکسیژن و سوخت‌وساز اسیدلاکتیک در ماهیچه به جایزه نوبل پزشکی ۱۹۲۲ دست یافت. مایرهوف[۱] در هانوور[۲] زاده شد و در دانشگاه‌های آلمان تحصیل کرد. از ۱۹۱۲، در دانشگاه کیل[۳] شاغل بود و در ۱۹۱۸، به مقام استادی رسید. از ۱۹۲۴ تا ۱۹۲۹ رئیس بخشی شد که در انستیتوی زیست‌شناسی کایزر (قیصر) ویلهلم[۴] برلین مخصوص او تأسیس شد و سپس به هایدلبرگ[۵] رفت. مایرهوف با به‌قدرت‌رسیدن هیتلر در دهۀ ۱۹۳۰، آلمان را به قصد پاریس در ۱۹۳۸ ترک کرد و در آن‌جا مدیر پژوهش انستیتوی زیست‌شناسی شیمی‌فیزیک[۶] شد. در ۱۹۴۰، زمانی که فرانسه در اوایل جنگ جهانی دوم درگیر جنگ با آلمان شد، به امریکا رفت و استاد دانشگاه پنسیلوانیا شد. در ۱۹۲۰، نشان داد که در شرایط بی‌هوازی میزان گلیکوژن مصرف‌شده و اسیدلاکتیک تولیدشده در یک ماهیچۀ در حال انقباض با کشش ماهیچه متناسب است. همچنین، نشان داد ۲۰ تا ۲۵ درصد اسیدلاکتیک هنگام بازگشت ماهیچه به حالت استراحت اکسیده می‌شود و انرژی حاصل از این اکسیداسیون صرف تبدیل اسید لاکتیک باقی‌مانده به گلیکوژن می‌شود. مایرهوف برای توصیف تجزیۀ بی‌هوازی گلیکوژن به اسید لاکتیک واژۀ گلیکولیز[۷] را وضع کرد و ماهیت چرخه‌ای تغییر انرژی را در یاخته‌های زنده نشان داد. مسیر کامل سوخت‌وساز گلیکولیز را به افتخار مایرهوف و گوستاو جورج امبدن (۱۸۷۴ـ۱۹۳۳) مسیر امبدن‌ـ مایرهوف[۸] می‌نامند.