باخرزی، سیف الدین سعید (باخرز ۵۸۶ـ بخارا ۶۵۹ق)
باخَرْزی، سِیفُ‌الدّین سعید (باخرز ۵۸۶ـ بخارا ۶۵۹ق)
(یا: سیف باخرزی؛ باخرزی؛ معروف به شیخ عالم و خواجۀ فتح‌آبادی) عارف حنفی‌مذهب، شاعر ایرانی و از مشایخ کبرویه. در هرات و نیشابور، فقه، حدیث و تفسیر آموخت و از تاج‌الدین‌محمود اشنهی خرقۀ تبرک گرفت. سپس به خیوه رفت و به حلقۀ ارادتمندان شیخ نجم‌الدین کبری درآمد و از دست او خرقه پوشید و تا پایان عمر به تبلیغ طریقۀ کبرویه در بخارا پرداخت. مزار او در خانقاهش در فتح‌آباد بخارا زیارتگاه است. بیشتر پادشاهان و امرای مغول هم‌روزگارش به حرمت او تظاهر به سیر و سلوک می‌کردند. از آثارش: رساله در عشق به فارسی (تهران، ۱۳۴۰ش)؛ وصایا (تهران، ۱۳۵۳ش)؛ وقایع‌الخلوة؛ شرح اسماءالحسنی؛ رباعیات که بیشتر آن‌ها با رباعیات خیّام و بابا افضل کاشانی خلط شده است.