بهار کسری
بَهارِ کَسری
(یا: بهار خسرو؛ بهارستان) بزرگ‌ترین فرش زربافت ایران در دورۀ ساسانیان. ظاهراً آن را برای خسروپرویز بافته بودند. ابعاد فرش ۳۰×۳۰ متر و یا ۶۰×۶۰ گز بوده و در بافت آن از نخ‌های مرغوب، پشم، ابریشم، سیم، زر و گوهرهای گوناگون استفاده شده و تصویر آن نقشی از فصل بهار با جلوه‌های ویژه بوده است. به‌اعتبار بزرگی فرش، احتمال داده‌اند از چند قطعه متصل به هم تشکیل می‌شده و به‌لحاظ بافت، گلیم‌گونه بوده است. معمولاً در فصل زمستان، برای نشاط خاطر خسروپرویز فرش را می‌گستراندند و جشن‌های پادشاهی را بر روی آن به یاد بهار برپا می‌کردند. برحسب برخی روایات، در ۱۶ق درپی شکست یزدگرد سوم از مسلمانان و تصرف مدائن، بهار کسری به غنیمت رفت. گویند عمر بن خطاب فرش را تکه‌تکه و بین مهاجرین و انصار تقسیم کرد. برطبق برخی روایات، فرش در قرن ۷م به هنگام غلبۀ سپاه روم بر خسروپرویز به غنیمت برده شد.