بهشهری

بِهْشَهری
از گویش‌های مازندرانی که مردم بهشهر بدان سخن می‌گویند و به قائم‌شهری و بابلی و آملی نزدیک است. صامت‌های این گویش همان صامت‌های فارسی است.

تغییرات آوایی بهشهری چنین است: ‌-an پایانی به -un و on تبدیل می‌شود: hamyun «همیان»، nun «نان»؛ /b/ به /v/ تغییر یافته است: varvand «بربند/تنگ اسب»؛ /u/ به /i/ تبدیل می‌شود: angir «انگور»، ami «عمو»؛ /t/ پایانی حذف می‌شود: mas «ماست» angus «انگشت»، das «دست». -o و -u در آخر اسم نشانۀ صفت نسبی است: gando «بونیاک» /af/ به /o/ تغییر می‌یابد: /i/ به /e/ تبدیل می‌شود: pes «پیس/لک و پیس»، gej «گیج»، be «بی»؛ /h/ حذف می‌شود: siyo «سیاه»، diqon «دهقان»؛ نشانۀ تصغیر -k است: مضاف‌الیه مقدم بر مضاف است: bumelo «لب بام»، صفت مقدم بر موصوف است. پیشوندهای فعلی عبارت‌اند از: b-، -d.