بیس بال
بِیْس‌بال (baseball)
بازی ملی امریکا. در تابستان برگزار می‌شود و در قرن ۱۹ از بازی انگلیسی راندرز[۱] گرفته شده است. وسایل این بازی توپ و یک چوب استوانه‌ای‌شکل با دستۀ باریک و سرِپهن است. بیس‌بال بین دو تیم نُه‌نفره و در زمینی به‌شکل لوزی انجام می‌گیرد که هر گوشۀ آن یک خانه یا پایگاه دارد. بازیکنان با چوب بیس‌بال به توپ ضربه می‌زنند و تلاش می‌کنند با دور زدن پایگاه‌ها در مسیر دایره‌ای‌شکل، امتیاز کسب کنند. قوانین بازی: هر بازی نُه دور دارد و هر دور به دو نیمه تقسیم می‌شود. در هر نیمه به نوبت یکی از دو تیم توپ‌زنی می‌کند و تیم دیگر در زمین مستقر می‌شود تا توپ را به‌سوی بازیکن توپ‌زن پرتاب کند، توپ‌گیر آن را بگیرد و به پایگاه برساند. بازیکن توپ‌زن جلوی بازیکن توپ‌گیر و رودرروی توپ‌انداز قرار می‌گیرد. توپ‌انداز بازیکنی است که توپ را به‌سوی بازیکن توپ‌گیر پرتاب می‌کند که در پایگاه یا خانه ایستاده است. بازیکن مهاجم می‌کوشد با دویدن به‌سوی پایگاه‌ها توپ را به خانۀ مقصد برساند. توپ‌زن‌ها با ترتیب معینی در بازی حضور می‌یابند. پشت بازیکن توپ‌گیر یک داور ایستاده است. بازی‌های اصلی لیگ چهار داور دارد که در چهار نقطه می‌ایستند. در ۱۹۰۳ نخستین مسابقات جهانی بین برندگان دو لیگ اصلی حرفه‌ای امریکا یعنی لیگ ملی و لیگ امریکا برگزار شد. زمین بازی بیس‌بال به‌شکل لوزی و مساحت آن ۲۷.۴۵ متر مربع است. با مرز محوطۀ بازی که با تور سیمی یا مانند آن محصور شده است حداقل ۷۶.۲ متر فاصله دارد. پایگاه‌ها در هریک از گوشه‌های زمین لوزی‌شکل واقع شده‌اند.
تاریخچه. پیش از ۱۸۳۹ نوعی بازی بیس‌بال در امریکا و انگلستان رایج بود. در ژوئن ۱۸۴۶ بازی بیس‌بال امروزی برای نخستین‌بار در نیوجرسی[۲] امریکا برگزار شد. موزۀ ملی بیس‌بال در نیویورک واقع است. در ۱۹۳۶ کنفدراسیون بین‌المللی بیس‌بال با عضویت هفده کشور تشکیل شد. درحال‌حاضر بیش از ۴۰ کشور عضو آنند. در ۱۹۵۳ فدراسیون بیس‌بال اروپا تشکیل و یک سال بعد نخستین مسابقات قهرمانی اروپا برگزار شد. همچنین یک جام اروپایی سالانه میان قهرمان باشگاه‌های کشورهای عضو برگزار می‌شود. انگلستان نخستین کشور اروپایی بود که از ۱۸۹۰ بازی بیس‌بال در آن رایج شد و پیش از جنگ جهانی دوم لیگ‌های حرفه‌ای برگزار کرد.