بین النهرین
بِین‌النَّهْرین (Mesopotamia)
(یا: میانرودان) سرزمینی در آسیای غربی، واقع در میان رودهای دجله و فرات، عمدتاً در عراق امروزی. قسمتی از بخش علیای بین‌النهرین، که پس از ظهور اسلام به‌دست مسلمانان افتاد، جزیره خوانده می‌شد، که ناحیۀ شمالی آن در ترکیۀ کنونی است. از بین‌النهرین در تورات به نام فَدّان آرام یاد شده است. زمانی شبکه‌های آبیاری بین دجله و فرات این سرزمین را بسیار حاصل‌خیز می‌ساخت، امّا با حملۀ مغول شبکه‌های آبیاری آن ویران شد. جنوب بین‌النهرین مهد تمدن بشر بوده و تمدن‌های سومری، آشوری و بابلی را در دامن خود پرورده است. قدمت تمدن در این سرزمین به هزارۀ ۴پ‌م می‌رسد. دولت ـ شهرهای اریدو، اور، لارسا، لاگاش، نیپور، اکد و بابل در آنجا پدید آمدند و قانون حمورابی در آنجا نوشته شد. بین‌النهرین در ۵۳۹پ‌م به‌تصرّف ایرانیان درآمد و تا ۶۳۷م تحت حاکمیت ایرانیان قرار داشت. با ظهور اسلام و پیروزی مسلمانان، جزو بلاد اسلامی شد. در ۱۶۳۸ عثمانی‌ها این سرزمین را تسخیر کردند. در جنگ جهانی اول از میدان‌های عمدۀ جنگ بود. در ۱۹۲۰ تحت قیمومیت بریتانیا قرار گرفت و از ۱۹۲۱، با تأسیس کشور عراق، بخشی از این کشور شد.