بیکن
بِیکُن (Beacon)
نشانه یا نظامی از نشانه‌ها که طوری طراحی شده‌اند تا از فاصله‌ای دور قابل مشاهده باشند. در تمدن‌های اولیه، بیکن علامتی بود که آن را روی ارتفاعات برپا می‌کردند تا خبر آتش‌سوزی، یورش دشمن، یا دیگر وضعیت‌های اضطراری را به اطراف منتشر کنند. در متون باستانی پارسی، فلسطینی، و یونانی به این علامت‌ها اشاره شده است. در ناوبری دریایی، بیکن نشانه‌ای است که به‌عنوان راهنما یا برای هشداردادن به کشتی‌ها، معمولاً در نقطه‌ای مرتفع در نزدیکی ساحل، یا بر فراز صخره‌های خطرناک یا روی تپه‌های زیرآبی نصب می‌کنند. بیکن‌های استفاده‌شده در آب‌های عمیق معمولاً روشنایی دارند و بیکن‌های ساحلی نیز گاه به سیستم روشنایی مجهزند. چراغ‌هایی که در این بیکن‌ها استفاده می‌شوند غالباً از نوع قوس الکتریکی یا نئون‌اند، اما در بعضی از بیکن‌های دورافتاده از چراغ‌هایی استفاده می‌شود که گاز استیلن می‌سوزانند. در هوانوردی چند نوع بیکن کاربرد دارد؛ یکی از آن‌ها سیستمی برای نشانه‌گذاری زمین است که برای نشان‌دادن محل پایگاه هوایی یا مسیرهای هوایی در طی روز که دید خوب است استفاده می‌شود، و نوع دیگر آن‌ها از چراغ‌های قوس الکتریکی تشکیل می‌شود که خلبانان را در هنگام پرواز شبانه هدایت می‌کنند. بیکن رادیویی نوع جدیدتری از بیکن است که امروزه در امتداد همۀ مسیرهای هوایی اصلی در ایالات متحدۀ امریکا و بسیاری از کشورهای دیگر نصب شده است. این نوع بیکن به خلبان امکان می‌دهد که شب‌ها یا در هوای نامساعد، بدون دشواری ناوبری کند. وسایل مدرن و الکترونیک کمک‌ناوبری، مانند رادار، مکمل بیکن به‌شمار می‌روند، اما نتوانسته‌اند جایگزین آن شوند.