حسن مایل افشار

(ملقب به "شيخ الشعراء" و متخلص به "مایل"). شاعر ایرانی، اهل اروميه. در زمان ناصرالدين شاه، از كارمندان و منشيان وزارت امور خارجه بود و سال ها در بندر لنگه مأموريت و توقف داشت. سپس از كار دولتی به كل كناره گيری و ترک خدمت كرد و به سرودن شعر پرداخت.

به واسطۀ طبع شعری که داشت، به مرور شاعر خوب و توانمندی شد.

به خصوص در هجاء تسلط زيادی داشت. به علت هجو اشخاص، آن ها را از خودش می آزرد. رقیب و حریفش در این کار، میرزا مشتری مشهدی بود (متوفی 1305ق). گه گاه ناصرالدین شاه آن دو را به حضور می طلبید تا در حضور او به هجو یکدیگر بپردازند و اسباب تفریح و سرگرمی اش شوند.

حسن مایل افشار مراثی زيادی در مصيبت امام حسين (ع) و مدايح بسيار دربارۀ اهل بيت گفته است.

از آثار منظوم اوست: گلزار در مراثی؛ شوره زار در هجو معاصران؛ مرغزار در مدايح معاصران؛ لاله زار در مدايح ائمه اطهار؛ ديوان شعر.