هابره، حسن (ح ۱۹۳۰)
هابْرِه، حسن (ح ۱۹۳۰)
سیاستمدار و ملی‌گرای اهل چاد، در ۱۹۷۸ نخست‌وزیر و از ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۰ رئیس‌جمهور آن کشور. در مقام یکی از رهبران پیشین جبهۀ آزادی‌بخش ملی چاد (فرولینات)[۱]، در اوایل دهۀ ۱۹۷۰ به نیروهای مسلح شمال پیوست، اما در ۱۹۷۸ با فلیکس مالوم[۲]، رئیس‌جمهور وقت، صلح کرد و به نخست‌وزیری تعیین شد. پس از آن‌که گوکونی اوئدی[۳]، رهبر جبهۀ آزادی‌بخش ملی چاد، در ۱۹۷۹ مالوم را سرنگون کرد، هابره به مقام وزارت دفاع تعیین شد و در ۱۹۸۲، با کمک سازمان جاسوسی سیا، کنترل امور را به‌دست گرفت. او با استفاده از کمک‌های نظامی فرانسه و حمایت سران دولت‌های افریقا، لیبی را به عقب‌نشینی از شمال چاد مجبور کرد ولی با کودتایی که ادریس دِبی[۴]، فرماندۀ ارتش، در ۱۹۹۰ برپا کرد از کار برکنار شد و دبی جای او را گرفت. در فوریۀ ۲۰۰۰، دادگاهی در سنگال هابره را، که از زمان سرنگونی از قدرت در آن‌جا به حالت تبعید به‌سر می‌برد، متهم کرد که مسئولیت شکنجه و قتل ده‌ها هزار تن از مردم چاد را در طی حکومت هشت‌ساله‌اش برعهده داشته است. هابره در سراسر دورۀ ریاست‌جمهوری خود کنترل کاملی بر اوضاع کشور نداشت. در ۱۹۸۴، شاخۀ نظامی فرولینات را منحل کرد و حزب جدیدی موسوم به اتحاد ملی برای استقلال و انقلاب[۵] تشکیل داد، اما مخالفت‌ها در برابر رژیم وی بالا گرفت. او در ۱۹۸۹، براساس قانون اساسی تجدیدنظرشده‌ای که از ژوئیه ۱۹۹۰ به اجرا گذاشته شد، برای یک دورۀ هفت‌سالۀ دیگر به ریاست‌جمهوری رسید، اما در دسامبر ۱۹۹۰ حکومتش ساقط شد. هابره که فرزند چوپانی از اهالی چاد بود، پیش از ورود به کار دولتی در ارتش فرانسه خدمت کرد.