حوری
حوری
در قرآن، دوشیزۀ بهشتی و همسر بهشتیان در جهان اخروی. این واژه در قرآن و زبان عربی به‌صورت «حور» به‌کار رفته که کلمه‌ای جمع است و مفرد آن حوراء به‌معنی دختر سیاه‌چشم یا درشت‌چشم سیمین‌تن است، ولی در زبان فارسی واژۀ حور به‌صورت مفرد به‌کار می‌رود و با الف و نون جمع بسته می‌شود (حوران) و یا به آن یای نسبت می‌افزایند (حوری) که جمع آن حوریان می‌شود. واژۀ حور چهار بار در قرآن به‌کار رفته است که سه بار همراه با صفت «عین» است؛ مانند «حورِ عین»: (دخان، ۵۴؛ طور، ۲۰؛ واقعه، ۲۲). یک‌بار هم به شکل «حور» مطلق آمده است (الرحمن، ۷۲). قرآن در آیاتی چند توصیفاتی از حوری به‌دست می‌دهد که عبارت‌اند از ۱. چشم درشت مانند مروارید نهفته؛ ۲. دوشیزگانی پاکدامن که پیش از آن کسی، چه از جنس جن و چه از جنس انسان، با آن‌ها آمیزش نکرده است و چون یاقوت و مرجان‌اند. این توصیفات افزون بر این‌که آن‌ها خوش‌رو هستند در آیات ۷۰ تا ۷۴ سورۀ الرحمن تکرار شده است؛ ۳. مفسران با اشاره به این‌که برای بهشتیان «جفت‌های پاکیزه» قرار داده شده (بقره، ۲۵) آن‌ها را از ناپاکی‌های بدنی مانند حیض و دفع بری می‌دانند.