دارت
دارْت (darts)
بازی سالنی با تخته‌ای گِرد. دارت که شبیه تیری کوچک به طول تقریباً سیزده سانتی‌متر است، به‌سمت تخته‌ای منطقه‌بندی شده پرتاب می‌شود و برحسب این‌که در کدام منطقه فرود آید، امتیاز دارد. شاید این بازی از تمرین هدف‌زنی با تیرهای شکسته در روزگاری نشأت گرفته باشد که تیراندازی مشقی اجباری در ارتش بوده است. گویند در ۱۶۲۰ پدران آواره[۱] در کشتی مِیفلاور[۲] دارت بازی می‌کرده‌اند. روش امتیازدهی فعلی را برایان گملین[۳] از شهر بری[۴] در لنکشر[۵] انگلستان در ۱۸۹۶ طراحی کرد. مسابقات قهرمانی جهان این رشته از ۱۹۷۸ آغاز شد و از آن زمان سالانه برگزار می‌شود. از ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۴ دو دسته مسابقۀ قهرمانی جهان در این رشته برگزار شده است. سازمان دارت بریتانیا (بی دی اُ)[۶] مسابقات حرفه‌ای قهرمانی جهان را (تحت حمایت مالی امبسی[۷]) در ۱۹۷۸ پایه‌گذاری کرد و از ۱۹۸۶ در باشگاه لِیک‌ساید[۸] در فریملی گرین[۹] در ساری[۱۰] انگلستان برگزار شده است. در ۱۹۹۳ گروهی از بازیکنان ردۀ اول، انجمن جهانی دارت (دبلیو دی سی)[۱۱] را دایر کردند و مسابقات قهرمانی جهان را (تحت حمایت مالی اسکول[۱۲]) در دسامبر ـ ژانویۀ ۱۹۹۳ـ۱۹۹۴ در پِرفلیت[۱۳] در اسکس[۱۴] برگزار کردند. در ۱۹۹۷ انجمن جهانی دارت نام خود را به انجمن دارت حرفه‌ای (پی دی سی)[۱۵] تغییر داد. در مسابقات قهرمانی «پی دی سی» در انگلستان در ۱۹۹۸ـ۱۹۹۹ فیل تیلر[۱۶] که بزرگ‌ترین دارت‌باز تاریخ شناخته می‌شد، پنجمین عنوان قهرمانی پیاپی جهان و هفتمین پیروزی خود را کسب کرد. در ۱۰ ژانویۀ ۱۹۹۹ ریموند بارنِوِلت[۱۷] هلندی اولین بازیکنی بود که عنوان مشابه را در «بی دی اُ» به‌دست آورد.