دانمارکی، ادبیات

دانمارکی، ادبیات (Danish literature)
نویسندگان دانمارکی، که شهرت جهانی یافتند، در قرن ۱۹ پدیدار شدند: هانس کریستین آندرسن، سورن کی‌یرکگور فیلسوف، و گئورگ براندس (۱۸۴۲ـ۱۹۲۷) منتقد، که در بیداری ادبی اسکاندیناویایی نقشی مهم ایفا کردند و مشوق ایبسن و نویسندگان دیگر شدند. رمان‌نویسانی همچون هنریک پونتاپیدان (۱۸۵۷ـ۱۹۴۳)، کارل گلروپ (۱۸۵۷ـ۱۹۱۹)، و یوهانس ینسن (۱۸۷۳ـ۱۹۵۰) از برندگان جایزۀ نوبل بودند. نخستین شواهد مکتوب دانمارکی را احتمالاً در نوشته‌های رونی می‌توان یافت، که تاریخ آنچه بازمانده به ۸۰۰ تا ۱۱۰۰م می‌رسد. با ورود مسیحیت در قرن ۱۲، لاتینی زبان ادبی غالب در دانمارک شد و تا اصلاح دینی (پروتستان) در ۱۵۳۶، که نهضت ادبی جدیدی در زبان ملی آغاز شد، لاتینی متداول ماند. رنسانس ادبی اروپا، که در قرن ۱۷ به دانمارک رسید، وابستگی شدیدی را به قالب‌های کلاسیک و عصر بزرگ علم و دانش‌پژوهی در پی داشت. لودویگ هولبرگ، و یوهان هرمان وسل، که هر دو نروژی‌تبار بودند، در قرن ۱۸ در آفرینش ادبیات مدرن دانمارک تأثیری بسزا داشتند. در قرن ۱۹ نیز آدام اولنشلگر رهبری جنبش رمانتیک دانمارک را بر‌عهده داشت.

 

 

---