محمد جعفر، دوره فرهنگی

محمّد‌جعفر، دورۀ فرهنگی
سومین و آخرین دورۀ فرهنگی شناخته‌شده در محوطۀ عصر نوسنگی تپۀ علی‌کُش در جنوب غربی فلات ایران، در دشت رسوبی دِهلُران. قدمت آن به ۶۰۰۰ تا۵۰۰۰‌پ‌م می‌رسد. مهم‌ترین تحول فرهنگی این دوره ساخت سفال است. ساخت ابزار سنگی هم‌چنان ادامه داشت و مردم در خانه‌های خشتی دارای پیِ سِنگی زندگی می‌کردند. دیوارها و کف اتاق‌ها با گِل، اندود و با حصیر فرش می‌شد. در این دوره، اموات را به حالت نیمه‌جمع‌شده و بر پهلوی چپ و آغشته به گِلِ اُخرا در کف اتاق دفن می‌کردند. دورۀ فرهنگی محمد جعفر با دورۀ نوسنگی با سفال جارمو در بین‌النهرین شمالی و حاجی فیروز در آذربایجان هم‌زمان است. وجه تسمیۀ این دورۀ فرهنگی به محمد جعفر، و موارد مشابه آن، نام‌گذاری‌های اهل محل و واردشدن آن در نوشته‌های باستان‌شناسان خارجی است.