رابینسون، جیمز (۱۸۳۶ـ۱۹۳۶)
رابینْسون، جِیمز (۱۸۳۶ـ۱۹۳۶)(Robinson, James)
مورّخ امریکایی، از بنیانگذاران تاریخ‌نویسی نوین. در بلومینگتون[۱] به‌دنیا آمد. مدتی در کنار پدرش به حرفۀ بانکداری پرداخت. از ۱۸۸۴ تا ۱۸۸۸ در دانشگاه هاروارد تحصیل کرد. در ۱۸۹۰ از دانشگاه فرایبورگ[۲] دانشنامۀ دکتری گرفت و در دانشگاه‌های پنسیلوانیا و فیلادلفیا به تدریس پرداخت و سپس برای تدریس به دانشگاه کلمبیا رفت. علاقۀ او به تاریخ از زمان تدریس تاریخ روشنفکری اروپا در دانشگاه کلمبیا آغاز شد، که اولین‌بار بود چنین درسی در دانشگاه ارائه می‌شد. رابینسون در ۱۹۲۵ به ریاست انجمن تاریخ امریکا[۳] منصوب شد و چندین دکترای افتخاری گرفت. او سرانجام در نیویورک درگذشت. متن سخنرانی‌ها و نوشته‌های او دربارۀ تاریخ، که صرفاً گزارش رویدادها از منظر سیاسی و نظامی نبود و دیگر جنبه‌های اجتماعی، مردم‌شناختی و روان‌شناختی را نیز دربرمی‌گرفت، در ۱۹۱۲ با نام تاریخ نوین انتشار یافت. از دیگر آثار اوست: کُمدی انسانی[۴]؛ رنج تمدّن[۵] (۱۹۲۶)؛ مقدمه‌ای بر تاریخ اروپای غربی[۶] و پیدایش اروپای نوین.