سرقت
سِرقت
ربودن پنهانی مال یا اموال منقولِ غیر، بدون اطلاع و رضایت صاحب آن. به رباینده، سارق و به کسی که مالی از او ربوده شده مَسروقٌ منه و به شیء ربوده‌شده، مسروق گویند. طبق مادۀ ۱۹۷ قانون مجازات اسلامی، سرقت موجب حدّ است. قطع در سرقت در صورتی است که مسروق منه آن را مطالبه کرده باشد. سرقت در صورتی موجب حدّ است که سارق شانزده شرط مندرج در مادۀ ۱۹۸ قانون مجازات اسلامی را دارا باشد. راه‌های ثبوتِ سرقتِ موجبِ حد عبارت‌اند از، دو بار اقرار سارق نزد قاضی، شهادت دو مرد عادل، و یا علم قاضی. در مواردی نیز حد سرقت جاری نمی‌شود: ۱. صاحب مال نزد قاضی شکایت نکرده باشد و یا پس از شکایت، سارق را ببخشد و یا مال را به سارق هبه کند؛ ۲. پیش از ثبوت سرقت، مال به نحوی به سارق منتقل نشده باشد؛ ۳. سارق پیش از ثبوت، توبه کرده باشد. اگر سرقت فاقد شرایط حد باشد، موجب مجازات تعزیری است. سرقت تعزیری ازجمله جرایم غیرقابل گذشت است. در صورتی‌که سرقت در شب صورت بگیرد و سارقین دو تن یا بیشتر بوده و حامل سلاح ظاهر یا مخفی باشند، موجب تشدید مجازات می‌شود. همچنین، سرقت توأم با آزار، سرقت مسلحانه و سرقت در شوارع و راهزنی، خرید، فروش و مخفی‌کردن آگاهانه اموال مسروقه نیز جرم است و مرتکب به مجازات مقرر در قانون محکوم می‌شود. چنانچه مرتکب خرید مال مسروقه را حرفۀ خود کند (مالْ‌خَری) به حداکثر مجازات محکوم می‌شود. در کشوری چون انگلستان، طبق قانون سرقت ۱۹۶۸، حداکثر مجازات این جرم دَه سال است.