سلطان علیشاه گنابادی (بیدخت ۱۲۵۱ـ۱۳۲۷ق)
سلطان‌عَلیشاه گُنابادی (بیدخت ۱۲۵۱ـ۱۳۲۷ق)
صوفی، مفسر و فقیه ایرانی. پیشوای سی‌وچهارم سلسلۀ نعمت‌اللهیه. در سبزوار نزد حاج ملاهادی سبزواری حکمت و منطق آموخت. حکمت و نجوم و ریاضیات و طب و اسطرلاب و علوم غریبه یاد گرفت. علوم فقهی را نیز نزد شیخ انصاری آموخت و اجازۀ اجتهاد گرفت. در ۱۲۸۰ق با سعادت علیشاه دیدار کرد و به او پیوست و پس از وفات او، جانشین شد. در ۷۶سالگی، گروهی، ازجمله برخی مریدانش او را کشتند. بزرگ‌ترین سلسلۀ نعمت اللهیه پس از او نعمت‌اللهیۀ صالح علیشاهی خوانده شد و تاکنون یکی از فعال‌ترین سلسله‌های صوفیانه در ایران است. از آثار اوست: تفسیر بیان‌السعادة فی مقامات العبادة (۱۳۱۴ق)؛ مجمع‌السعادت، در شرح اصول کافی (۱۳۱۷ق)؛ سعادتنامه (۱۳۰۸ق)؛ ذوالفقار در حرمت کشیدن تریاک؛ تهذیب‌التهذیب در شرح تهذیب المنطق؛ حاشیه بر اسفار.