سوسیالیسم صنفی
سوسیالیسم صنفی (guild socialism)
جنبشی در اوایل قرن ۲۰ در بریتانیا با هدف سازماندهی و نظارت بر فعالیت صنعتی در کشورها از طریق حاکمیت دموکراتیک[۱] اصناف[۲] کارگران. این جنبش، که از آیین کاتولیک[۳] ملهَم و در تضاد با ماتریالیسم[۴] بود، میکوشید از تضعیف معنویت در تمدن جدید[۵] جلوگیری کند. مجمع ملی اصناف[۶] در ۱۹۱۵ پایهگذاری شد و در اوج فعالیت جنبش، بیش از بیست صنف عضو آن بودند. این مجمع در ۱۹۲۵ منحل شد. سوسیالیسم صنفی نوع بریتانیایی سندیکالیسم[۷] بود. این جنبش در ۱۹۰۶ به رهبری جِی اِی هابسون[۸] آغاز شد تا نظام صنفی قرون وسطا[۹] را با طرحی نوین احیا کند. اتحادیههای کارگری[۱۰] در قالب اصناف سازماندهی شدند تا ادارۀ صنایع مربوط به خود را پس از ملیشدن بهعهده گیرند. در ۱۹۱۵ مجمع ملی اصناف شکل گرفت و بسیاری از اتحادیههای کارگری در آن عضو شدند. در ۱۹۲۰ شورای ملی اصناف[۱۱] بهوجود آمد و صنف ساختمانسازان را تشکیل داد و اجرای طرحی بلندپروازانه برای ساختمانسازی را به آن محول کرد. با شکستخوردنِ این طرح، فعالیت مجمع نیز متوقف و در ۱۹۲۵ منحل شد. سوسیالیستهای صنفی بر آن بودند که ارزش را جامعه بهطور کلی پدید میآورد، نه تولیدکنندگان و کارفرمایانِ منفرد. آنان اقتصاددانان نظام سرمایهداری را متهم میکردند که از مالاندوزی دفاع میکنند بیآنکه به مسئولیت و مقتضیات بهرهگیری از مال و ثروت برای خدمترسانی به جامعه توجهی داشته باشند.