صافی نجفی، احمد (۱۸۹۶ـ ۱۹۷۶)
صافی نجفی، احمد (۱۸۹۶ـ ۱۹۷۶)
شاعر و فارسی‌پژوه عراقی. نزد ابوالحسن اصفهانی، فقه، منطق و اصول آموخت. در ۱۹۱۹ در انقلاب عراق شرکت جست. هشت سال در مدارس تهران عربی تدریس کرد. رباعیّات عمر خیّام را به عربی برگرداند. علامۀ قزوینی این ترجمه را بهترین ترجمۀ رباعیات خیام به عربی می‌داند. او با روزنامه‌های فارسی همکاری می‌کرد و از اعضای انجمن ادبی‌ای در تهران بود. از آثارش: مجموعۀ شعر اشعۀ ملونه (نجف، ۱۹۳۸)؛ مجموعۀ قصاید و مقطعات الاغوار (بیروت، ۱۹۶۱)؛ مجموعۀ قصاید و مقطعات الحان اللهب (دمشق، ۱۹۴۷)؛ الامواج که مجموعۀ اشعار او که نیمی از آن را در ایران و نیمی دیگر را در عراق سروده است (بیروت، ۱۹۳۲)؛ ترجمۀ روان‌شناسی و تأثیر آن در تعلیم و تربیت از عربی به فارسی؛ التیار که مجموعۀ ۸۶ قصیده و قطعه است (دمشق، ۱۹۴۶)؛ حصاد‌السجن که آن را در ۴۳ روز در زندان بیروت سرود (بیروت، ۱۹۵۱)؛ شرر (۱۹۵۲)؛ السلال (۱۹۶۲)؛ صفحاتی از ادب فارسی (۱۹۳۸)؛ هزل و جد که مجموعۀ مقالات اوست (بغداد، ۱۹۳۷)؛ الهواجس (صیدا، ۱۹۴۹).