عزیز استرآبادی، عزیز بن اردشیر (قرن ۹ق)

عَزیز اِستَرآبادی، عزیز بن اردشیر (قرن ۹ق)

شاعر و ادیب ایرانی. در استرآباد زاده شد و در بغداد بالید. در نظم و نثر فارسی و عربی مهارت یافت و در شمار دبیران زبردست روزگار خود درآمد و این چنین به دربار سلطان احمد جلایر راه یافت. وی پس از فتح بغداد، به‌دست امیرتیمور (۷۹۵ق)، از بغداد گریخت و به مشهد رفت. در آن‌جا به اسارت سپاهیان تیمور درآمد و پس از آن‌که چندی در اسارت و خدمت میران‌شاه، پسر تیمور، بود، سرانجام از دست سپاهیان تیمور گریخت و به سیواس نزد قاضی برهان‌الدین احمد رفت. عزیز در سیواس منصب قضا و تدریس و وزارت و امارت یافت و چون برهان‌الدین احمد درگذشت، به مصر رفت و گویا تا پایان زندگی‌اش در آن‌جا بود. تنها اثری که از وی به‌جا مانده بزم و رزم است. این اثر با نثری متکلف و منشیانه و آمیخته به نظم است و از آن‌جا که در آن گزارش رویدادهای آن روزگار و اوضاع آسیای صغیر در قرن ۸ق آمده، از اهمیت فراوان برخوردار است. این اثر به کوشش محمد فؤاد کوپرولو چاپ شده است (استانبول، ۱۹۲۸).