علقمة بن عبده

عَلقَمة بن عَبده (اواسط قرن ۶م)
(مشهور به: علقمةالفحل) شاعر عرب دورۀ جاهلیت. از قبیلۀ بنی تَمیم و از شعرای فحول (کسانی که در هجو و معارضه بر رقیب خود پیروز می‌شدند) بود، و دربارۀ جنگ‌های لخمیان و غسانیان شعر می‌گفت. علقمه سرایندۀ سه قصیده از عالی‌ترین اشعار ادبیات کهن عربی است: نخستین قصیدۀ او از امرؤالقیس متأثر است؛ قصیدۀ دوّم در مدح و ستایش حارث بن جَبَله (حک: ۵۲۹ـ۵۶۹م)، ملک غَسّانی، است؛ و سومین چامه‌اش را نیز بسیار معتبر شمرده‌اند. دربارۀ شهرت او، علقمة‌الفحل، داستان‌ها نقل کرده‌اند؛ مثلاً، گفته‌اند که او در دو معارضه با امرؤالقیس، در باب اسب و شکار، که داوری آن با اُم‌ جُندب (زن امرؤ‌القیس) بود پیروز شد، و امرؤ‌القیس آن زن را طلاق داد و علقمه او را به زنی گرفت. دیوان علقمه نخستین‌بار با ترجمۀ آلمانی آن به‌چاپ رسید (لایپزیگ، ۱۸۶۷).