عکاسی
عَکاسی (photography)
فرآیندی برای ایجاد تصویری پایدار بر روی مادۀ حساس به نور، با استفاده از گونه‌های مختلفی از انرژی تابشی، همچون نور مرئی، فرابنفش[۱]، فروسرخ[۲]، اشعۀ ایکس[۳]، تابش‌های اتمی[۴]، و تابه‌های الکترونی[۵]. عکاسی در قرن ۱۹ اختراع شد. لوئی داگر[۶] در فرانسه، و فاکس تالبوت[۷] در انگلستان، پیشگامان این پدیده بودند. عکاسی رنگی در اوایل قرن ۲۰ ابداع شد. رایج‌ترین فرآیند عکاسی، بر اصلِ حساسیّتِ ترکیبات معیّن نقره (هالیدها[۸]) نسبت به نور مبتنی است. فیلم عکاسی با این ترکیبات اندود می‌شود و در داخل دوربین در معرض تابش نور قرار می‌گیرد. تصویر یا عکس صحنۀ مقابلِ دوربین بر روی فیلم ایجاد می‌شود، زیرا هالیدهای نقره در قسمت‌هایی که نور بدان می‌تابد واکنش نشان می‌دهند، و در جاهایی که نور نمی‌تابد، بدون واکنش می‌مانند. تصویر مرئی طی فرآیند ظهور[۹] حاصل، و با استفاده از داروی ثبوت[۱۰] پایدار می‌شود، و سرانجام به روی کاغذ منتقل می‌گردد. در دوربین فیلم‌برداری، تصاویر متعدد با سرعتی معیّن روی رشتۀ بلندتر فیلم ثبت می‌شوند، و پس از ظهور با استفاده از پروژکتور، با همان سرعتِ فیلم‌برداری‌شده، بر روی پرده افکنده می‌شود تا تصویری متحرک ایجاد گردد. سالانه حدود ۶۰میلیارد عکس در جهان گرفته می‌شود (۱۹۹۵) که فقط سه درصد از آن‌ها مجدداً چاپ می‌گردد. عکاسی در اوایل ورود به ایران، «عمل عکس» خوانده می‌شد.