برگیوس، فریدریش کارل رادولف (۱۸۸۴ـ۱۹۴۹)
بِرگیوس، فِریدریش کارل رادولف (۱۸۸۴ـ۱۹۴۹)(Bergius, Friedrich Karl Rudolf)
| فریدریش کارل رادولف برگیوس Friedrich Karl Rudolf Bergius | |
|---|---|
| زادروز |
برسلاو ۱۸۸۴ م |
| درگذشت | ۱۹۴۹ م |
| ملیت | آلمانی |
| شغل و تخصص اصلی | شیمی دان |
| گروه مقاله | شیمی |
| جوایز و افتخارات | جایزه نوبل شیمی، ابداع فرآیندی برای تبدیل زغال سنگ به نفت، و چوب به شکر |
شیمی‌دان آلمانی. فرآیندی برای تبدیل زغال‌سنگ به نفت، و چوب به شکر ابداع کرد. به‌سبب سهمش در ابداع و گسترش روش‌های صنعتی تحت فشار زیاد جایزه نوبل شیمی ۱۹۳۱ را، مشترکاً با کارل بوش[۱]، دریافت کرد. در نزدیکی شهر برسلاو[۲]، در سیلزی[۳] زاده شد، که اکنون در لهستان واقع است. فرزند مالک یک کارخانۀ شیمیایی بود. شیمی را در دانشگاه‌های برسلاو و لایپزیگ[۴] فراگرفت و تحقیقاتش را با فریتس هابر[۵]، شیمی‌دان آلمانی، در آموزشگاه فنی کارلسروهه[۶] پی گرفت. هابر برگیوس را با واکنش‌های تحت فشار زیاد آشنا کرد. از ۱۹۱۴ تا ۱۹۴۵، در صنعت کار می‌کرد. سپس آلمان را ترک کرد و سرانجام در ۱۹۴۸، در آرژانتین به مقام مشاور صنعتی دولت رسید. در ۱۹۱۲، طرحی آزمایشی را برای هیدروژنه‌کردن[۷] غبار زغال‌سنگ یا نفت‌های سنگین، در مجاورت کاتالیزگر و در دما و فشار زیاد، به‌اتمام رساند تا پارافین (الکان[۸])هایی مانند بنزین و نفت سفید تولید کند. این فرآیند با فرآوری حدوداً یک تُن بنزین از ۴.۵ تن زغال‌سنگ، برای آلمان‌ها طی جنگ جهانی دوم اهمیت یافت، زیرا منبع دیگری برای تأمین بنزین و سوختِ هواپیما بود. همچنین، روشی کشف کرد که قند و الکل را با شکستن مولکول‌های پیچیدۀ موجود در چوب، از مواد ساده تولید می‌کرد. او به این گونه پژوهش‌ها در آرژانتین ادامه داد و راهی برای ساختن قندهای تخمیرشدنی[۹] یافت که طی آن از چوب، خوراک گاو به‌دست می‌آید.